Niepomocna

Śledztwo

Pauli udało w końcu się wyjść ze szkoły, ale nie było łatwo. Ta cała sytuacją ją bardzo wstrząsnęła. Następnego dnia dzień w szkole już nie był taki sam jak zawsze. Na lekcji wychowawczej omówiono co się wydarzyło wczoraj wieczorem w szkole. Oczywiście to co tam mówili to było zwykłe kłamstwo. Chcieli po prostu zatuszować to wymyślonymi bujdami, oni nie wiedzieli co tak naprawdę się wydarzyło. Każdemu było przykro z tego powodu, każdy opłakiwał stratę Augustina, ale najlepsze jest to, że jak był z nami na świecie to nikt nie raczył mu odpowiedzieć nawet "cześć!". 

Po godzinie wychowawczej Paula udała się do łazienki w której doszło do tragedii sprawdzając jakiekolwiek ślady, nie zamierza zostawić tego o tak po prostu - trzeba było coś z tym wszystkim zrobić. Wkrótce natyka się na ślad. To scyzoryk, a najdziwniejsze jest to, że go widać, ale nie może go chwycić do rąk. Jest tam, ale tak naprawdę go nie ma, coś nie rzeczywistego. Po chwili zaczyna słyszeć ciche krzyki Augustina, a potem słowa wypowiedziane przez...coś, brzmiące "nie patrz na mnie". Paula zamknęła oczy i zaczęła głęboko krążyć po swych myślach myśląc, że coś już jej wpadło do głowy. I racja - wpadło. Jej stwierdzenie jest takie, że coś co zabiło jej dobrego kolegę to na pewno nie była istota ludzka. Olśniło ją. Zobaczyła bladą kościstą twarz, z oczami bez źrenic białymi jak śnieg i włosami czarnymi niczym węgiel. 

Ona już wie, kto zabił jej dobrego kolegę. Zatkało ją, postanowiła nikomu o tym nie mówić bo twierdzi, że wyjdzie na wariatkę która już nie ma nic do roboty tylko zmyślanie "bajeczek dla dzieci". Po chwili zaś usłyszała dziwne glosy tym razem padł wyraz "Paulinko, przed tym nie uciek...". I Paula uciekła, uciekła z łazienki zatykając uszy. Wie, że to co ją tam spotkało nie wróży NIC dobrego.