Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 34

Λίζας POV*

Ανοιγω τα ματια μου και αντικρυζω το προσωπο του Μιχάλη. Ενα περίεργο αίσθημα με κυριεύει. Είχα συνηθίσει τον Λευτέρη σε αυτή τη θέση και τώρα νοιωθω απαίσια. Σηκωνομαι σιγά σιγά και φοραω το πουκάμισο του.

Πηγαίνω στο σαλόνι και κάθομαι στον καναπέ. Φέρνω τα γόνατα μου κοντά και στηρίζω το κεφάλι μου πανω τους. Κοιταζω το κενό για αρκετή ωρα, χωρίς να μπορω να σκεφτώ. Αυτο που εκανα χθες με τον Μιχάλη μου φαινόταν τόσο λάθος, μα και τόσο σωστο ταυτόχρονα... Δεν ξερω, αλλα ενα περίεργο συναίσθημα με κατακλύζει.

- Λιζακι; Τί κανεις εδω μωρο μου;

Γυριζω το κεφάλι και βλεπω τον Μιχάλη να με κοιτάζει.

- Τιποτα. Απλα κάθομαι, του απανταω ακεφα.

- Τι εχεις; με ρωταει και κάθεται δίπλα μου. Προσπαθει να με φιλησει, όμως εγω τραβιεμαι.

- Κοιτά Μιχάλη. Αυτο που έγινε μεταξύ μας δεν έπρεπε να γίνει.

- Τί εννοεις Λιζα; μου λεει και στα ματια του διαγράφεται καθαρά ο θυμός και η λύπη.

- Εννοώ πως ξέρεις πολυ καλα τα συναισθήματα μου για τον Λευτέρη. Παρ' όλα αυτά εκανες έρωτα μαζι μου. Και δεν φταις μονο εσυ. Δεν βγαινω εγω απ' εξω. Αλλα εχω την απαιτηση να με καταλάβεις. Ήξερες πολυ καλα πως τον αγαπάω όσο τιποτα άλλο.

- Καλα με αυτο που έγινε δεν ενοιωσες τιποτα; με ρωταει με απέχθεια.

Η αλήθεια ειναι πως δεν αναρωτηθηκα τι ενοιωσα. Σίγουρα αισθάνθηκα καλα, όμορφα, αλλα τι ενοιωσα δεν ξερω. Ίσως και τιποτα...

- Οχι! Δεν ενοιωσα τιποτα! του απανταω απότομα κοιτώντας τον.

- Εγω ενιωσα όμως. Ενοιωσα πως σπαρταρουσες απο πόθο στα χέρια μου. Πως καθε εκατοστό του κορμιού σου με ζητούσε. Το ήθελες! Το ζητούσε το είναι σου. Με θέλεις... μου απαντάει και με αφήνει αναυδη.

Αυτά που μου είπε δεν τα είχα επεξεργαστεί καθολου στο μυαλό μου. Σκέφτηκα ξανά τη νύχτα που περάσαμε. Θυμηθηκα τον εαυτό μου απο κάτω του και κατι μέσα μου άρχισε να αναπηδά. Σαν η καρδιά μου να άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα.

- Δεν απαντας ε; Δεν πειράζει. Οταν νοιωσεις επιτέλους κατι, έλα να με βρεις, λεει και πηγαινει στο δωμάτιο.

Βγάζω το πουκάμισο του και το αφήνω πανω στην καρέκλα του σαλονιου. Μπαίνω στο μπάνιο και κλεινω την πορτα πίσω μου. Γλυστραω πάνω της και κάθομαι στα κρύα πλακάκια. Απο τα ματια μου τρεχουν δάκρυα. Δεν μπορω να καταλάβω απο που ήρθαν... Κλαίω αθόρυβα μεχρι που ακουω την πορτα να κλείνει δυνατά. Τοτε ξεσπαω σε ενα ηχηρό κλάμα.