Tekrar Küçülebilsem

Saat şuanda sekiz buçuktu.Ben yeni uyanmış az bir yatakta debelenip durduktan sonra kalkmaya karar verdim.Kalktığımda her zamanki gibi hastanedeki insanları konuşmalarının yankılandığını duyabiliyordum.Aslında bu sese alışmıştım çünkü tam 3 yıldır bu hastalıkla çırpınıp duruyordum.Bunları düşünmek yerine uzanmaya çalışıp çantama ulaşmaya çalıştım.Ayağımdaki yaralara basmadan uzanmaya çalıştım.Artık ayağımdaki yaraların acısını hissetmiyor gibiydim çünkü bu duruma alışmıştım.Çantamı almaya çalışırken annemin geldiğini gördüm.

Bana :

-Günaydın kızım diyerek seslendi.

Bende :

-Günaydın anneciğim diyerek yanağına bir öpücük kondurdum.Çantamı bana uzatabilirmisin? diyerek rica ettim

Annem :

Tabikide uzatırım ne alacaksan ben sana vereyim sen yorulma dedi.

Bende :

-Sadece susamıştım dedim.

-Al canım

-Teşekkür ederim.

Annemle aramızda böyle bir diyalog geçtikten sonra Sevim Hanım'ın kahvaltı hazır demesini duydum.

Annem:

-Geliyorum dedi.

Bunları duyunca üzülmüştüm çünkü ben yürüyemiyordum bile az bir gözüm dolmuştu.

Annem :

-Kızım bekle ben senin kahvaltını yanına getiririm dedi.

Canım sıkılmıştı ve yanımdaki camdan dışarıyı izlemeye başladım.Hastanenin park tarzı bir yeri vardı.Lunapark gibiydi kocamandı.Çocuklar çeşitli oyuncaklarda eğlenip oynuyorlardı.Aralarında dışlanmış bir çocuk gördüm ağlıyordu.İçimden aslında o çocuk çok şanslı çünkü istediği gibi koşuyor oynayabiliyor dedim.Gözümden bir damla yaşın süzüldüğünü hissettim.Kötü hissediyordum.

EVET ARKADAŞLAR BİR BÖLÜMÜN DAHA SONUNA GELDİK UMARIM BEĞENMİŞSİNİZDİR.

BÖLÜM DEVAMI GELECEK TAKİPTE KALIN.

BU BÖLÜMÜ BEĞENİP HİKAYEM HAKKINDAKİ GÖRÜŞLERİNİZİ YAZARSANIZ BENİ ÇOK MUTLU EDERSİNİZ.

HEPİNİZİ ÇOK SEVİYORUM

HERKESEHAYIRLI RAMAZANLAR