Pembe bir örtü görmüştüm, ve yavaşça ayağa kaldırılıyordum, hayatımdaki hatırlayabildiğim en eski anı buydu. Sadece birkaç saniye olarak hatırlayabilsem bile. Sonra annem ile birlikte sulu boya yapıyorduk halıda, sabahtı. Ben batan bir güneş ve uzaktan gözüken martılar çiziyordum. Annem resmimi övüyordu ve bundan mutluluk duyuyordum.
Galiba en eski anılarımdı bunlar... ve en masum olduğum anlar. Bu masumluk ölmeden önce ölmeliydim. Hayallerim ölmeden önce ölmeliydim. Kötü bir hayata girmeden, hayatıma lanet okumadan evvel ölmeliydim. Ama ölmedim, yaşamaya zorlandığım yaşantılarla yaşamaya devam ediyorum işte. Artık tiksiniyordum bu kelimeden; yaşamak.
Bir gün güzel anılar geçecek hayatımdan. Ya da ben sadece güzel anılar izleyerek öleceğim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Klişe Korkular
Non-FictionDikkat! Kurgu değildir, ve baştan sona yazılmış bir hayat hikayesidir. Hayatımda geçen her şeyi, kimseye anlatamadığım ve içimi daraltan şeyleri, bu hikayede toplayacağım. "Belki de söylediğim en büyük yalandı, seni seviyorum demek."
