So you're that kind of guy? 2

Hoofdstuk 3

Justin

Ik heb ze heus wel gezien hoor. Camrynn met die nieuwe, hoe heet hij ook al weer? Ach, wat maakt het ook uit. Camrynn valt niet op jongens die zo kakkerig zijn. Dus hij maakt geen schijn van kans.

"Meneer Moore, zou je even verder willen lezen?" Ik word uit mijn gedachten gehaald door de schelle stem van mevrouw Harbor. Ik zucht en pak mijn boek erbij, "Welke pagina?" Ze rolt haar ogen en kijkt naar haar eigen boek, "Pagina 131." Ik sla lui de bladzijdes om opzoek naar pagina 131. Ongeduldig tikt ze met haar voet op de grond. Als ik de bladzijde gevonden heb, pak ik mijn boek en leun ik lui achterover. Rustig begin ik met lezen, "James bond is verzonnen door de Britse schrijver Ian Fleming. Vanaf 1954 schreef hij de bondromans. Hij werd er rijk mee, vooral nadat president Kennedy had gezegd dat-" De deur van het klaslokaal vliegt open en Camrynn komt samen met die kontenlikker de klas in gelopen. Lachend gaat ze voor de klas staan en trekt ze de blonde kakker met zich mee.

Mevrouw Harbor kijkt verbaasd naar Camrynn en de blonde kakker. "Mevrouw Lewis, waarom ben je zo laat en wie is dat?" De jongen stapt naar voren en steekt zijn hand uit, "Hallo, mevrouw. Ik ben Mason Steves en ik ben nieuw hier." Gecharmeerd pakt mevrouw Harbor Mason's hand vast en knikt ze. "Oke, Mason. Ga maar naast Camrynn zitten, op die plekken." Ze wijst ergens achterin de klas. Camrynn pakt Mason's arm vast en trekt hem door het lokaal.

Een pijn scheut schiet door mijn borst. Het doet pijn me om Camrynn met iemand anders te zien. Waarom ik dan ben vreemdgegaan? Op dat moment voelde het gewoon goed. Natuurlijk komt dat door de hoeveelheid alcohol dat door mijn lichaam gierde. Ik weet heus wel dat dat een slap excuus is en het niks minder schuldig maakt. Maar echt, ik hou nog steeds van haar. Helaas zal ik dat nooit meer kunnen zeggen...

"Goed waar waren we? Oh ja, meneer Moore lees verder." Zegt ze. Dit gaat een lange dag worden.

"Hè, bro. Lekker gespeeld! Ga je nog mee naar Cameron?" Vraagt Milan. Ik schud mijn hoofd. Nee, vandaag even niet. "Okeeee.... Zie je later!" Hij haalt zijn schouders op en rent richting Cameron. Uitgeput ga ik in de lift staan en leg ik mijn hoofd tegen de metalen wand achter me. Deze training was verstikkend. Ik ben he-le-maal kapot.
De liftdeuren springen open en ik sjok door de gang, naar mijn kamer. Ik ram de deur onhandig open en plof gelijk neer op mijn bed. Mijn hoofd komt tegen iets hards aan. En een paar seconden later hoor ik een kreun.

Geschrokken kijk ik op. Mijn blik valt op Celeste die languit op mijn bed ligt. Ik trek mijn wenkbrauwen op, "Celeste, wat doe jíj nou weer hier?!" Ze wrijft pijnlijk over haar elleboog en kijkt me dan geheimzinnig aan. "Ik dacht dat je het wel leuk vond om me te zien! Aangezien we in Italië nog zo close waren." Antwoord ze. Ik rol met mijn ogen en kijk haar geërgerd aan. "Ja, bedankt voor het verpesten van mijn relatie, hè." Zeg ik boos. Lachend kijkt ze op en zet ze zichzelf overeind. "Je noemt wat jij had met 'mevrouw hebberig' een relatie? Jullie hadden amper 3 dagen iets met elkaar. Get over it!" Ik kijk haar minachtend aan en trek mijn neus op. "Anders waren die 3 dagen beter dan dat jij ooit zult hebben!" Antwoord ik.

Beledigd stapt ze uit mijn bed en gaat ze tegenover me staan. "Jij weet net zo goed als ik, dat het helemaal je eigen fout was! Je kunt dit niet afschuiven op mij." Zuchtend ga ik zitten en leg ik mijn hoofd in mijn handen. "Je hebt gelijk. Dit is mijn eigen schuld." Antwoord ik. Ze gaat naast me zitten en slaat haar armen om me heen. "Ondertussen kunnen we natuurlijk wel van elkaar genieten..." Fluistert ze in mijn oor. Ruw duw ik haar van me af. "What the hell?" Ze stuitert naast het bed. "Weet je, Celeste? Misschien moet je zelf eens opzoek gaan naar iets wat echt is, en stoppen met het ruïneren van andermans levens!" Roep ik boos. Ik weet best dat dit niet volledig haar schuld is, maar als ze gewoon had geaccepteerd dat ik met Camrynn was, hadden we nu geen drama.