Sabah annemi başımda beni uyandırmaya çalışıyorken buldum.kalk su diyordu.istedigini alınca beni bırakır sanmıştım ama umduğum gibi olmadı.kalktım ve boş boş yüzüne baktım.bu günlerde onda tek değişmeyen şey gözlerindeki nefret olduğunu fark ettim.bunu her gün görmektense ölmeyi tercih ederdim.yine o yapmacık sev
gisi olur diye Günaydın dedim ama ruhsuzdu elime bi para verdi ve git üstüne bişi al okula böyle gitme demişti. Niye diye sorduğumda müstakbel nişanlımın bizim okulda oldugunu söyledi.şaşırdım okuldaki herkesi tanımazdım.ama beni herkes tanırdı.okuldaki lakabım buzlar prensesiydi.her bokun olduğu bu okulda tek sevgilisi olmayan bendim herhalde ve ćok arkadaşım yoktur.daha çok tenefüslerde müzik dinledim.ben bu düşüncelere dalmışken annemin çoktan gittiğini gördüm.
Alışveriş yapmak için çıktığımda havada acı duman kokuyordu aldırmadım. Yürümeye devam ettim. Bir alışveriş mağazasına girdim.elim direk siyahlara gitti. Birkaç parça bişey alıp çıktım.telefonum bir msj geldi ona bakarken koluma bir şey çarptı.kafamı kaldırıp baktığımda karşımda bana deli gibi bakan bir erkek gördüm.gözleri masmaviydi.bakmaya bile Cesaret edemeyeceğim kadar güçlüYDÜ.Özür dileyip yoluma devam ettim daha fazla bakamadım o güzel gözlere eve geldigimde hayla o güzel gözler vardı aklımda.kafamdan atmaya çalıştım ana olmadı.saat 12 ye geliyordu. Ve facebook tan bir istek geldi ismi Poyraz korkmaz die biri tanımadıgım için fotoğrafına baktım.ve o günkü mavi gözlü çocuktu...
