Απροσδόκητος έρωτας (βιβλίο 1) #Wattys2016

Μια ευτυχησμένη οικογένεια

Άννα

10 χρόνια μετά

"Αγάπη μου τα μικρά κοιμήθηκαν. Ο Αντώνης είναι επάνω και παίζει στο iPad πάω να τον ετοιμάσω για ύπνο. Αύριο έχει σχολείο και δεν θα σηκώνεται και θα γκρινιάζει." Είπα στον Άλεξ τον φίλησα και ανέβηκα τις σκάλες για το δωμάτιο του γιού μου. Ζούμε εδώ και πολλά χρόνια στην Καλιφόρνια. Στο σπίτι εκείνο που είχα επισκεφτεί κάποτε με τον Άλεξ αλλά που ποτέ δεν πρόλαβα να χαρώ γιατί τα γεγονότα δεν μας άφησαν τότε να ηρεμήσουμε. Καθώς ανέβενα την σκάλα θυμήθηκα όλα εκείνα που περάσαμε εκείνον τον καιρό. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο, και είδα τον Αντώνη να παίζει στο iPad του.

"Έλα αγάπη μου να αλλάξεις, να πλύνεις τα δόντια σου και να πέσεις για ύπνο. Γιατί αύριο έχεις να ξυπνήσεις πρωί και δεν θα σηκώνεσαι."

"Εντάξει μαμά, σε πεντε λεπτά όμως."

"Όχι σε πεντε λεπτά, τώρα. Γιατί τα πέντε θα γίνουν 10 και τα 10, 20 και θα κοιμηθείς αργά και αύριο δε θα ξυπνάς"

"Καλά, εντάξει!" Είπε και σηκώθηκε αναστενάζοντας να πάει στο μπάνιο. Όταν βγήκε είχε αλλάξει και έπεσε στο κρεβάτι για ύπνο. Τον φίλησα για καληνύχτα, τον σκέπασα, του έκλεισα το φως, και εκείνη την ώρα μου ήρθε στο μυαλό ότι κάποτε μου τον είχαν πάρει, και πως τον βρήκα.

Flashback

Ανέστης

Αμέσως θυμήθηκα ότι μου είχε πει ο Άλεξ εκείνο το βράδυ που είχαμε φάει όλοι μαζί. Θυμήθηκα οτι μου είχε πει για την Λία και το δώρο που του είχε δώσει μαζί με την συγγνώμη της. Μου το είχε πει την επόμενη ημέρα αλλά εμένα κάτι δεν μου κολούσε απο την αρχή.

"Παιδί μου φέρε μου σε παρακαλώ το λουτρινο παιχνίδι που σας είχε δώσει αυτή." Είπα στην Άννα και εκείνη πήγε και μου το έφερε. Υποψιάστηκα ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό το παιγχνίδι γιατί για κάποια χρόνια πριν ακόμα γεννηθεί η Άννα είχα δουλέψει ως ντέτεκτιβ και γνωρίζω απο αυτά τα πράγματα. Απορώ με τον εαυτό μου πως δεν το είχα σκεφτεί. Κομμάτιασα το αλογάκι, και βρήκα μέσα του ένα μικροσκοπικό μικρόφωνο.

"Κοίτα! Κάποιος μας παρακολουθούσε τόσο καιρό." Είπα στον Αλέξ δείχνοντας του το μικρόφωνο. Εκείνος το πήρε στα χέρια του και το επεξεργάστηκε για λίγο, και το πήρε και το έβαλε σε ένα συρτάρι του γραφείου του.

"Μην ανησυχείς, όποιος και να ήταν πλέον δεν μπορεί να μας παρακολουθήσει."