Ongeloof

Angst

Ik lig op de vloer, en begin te schreeuwen, en ga steeds harder schreeuwen. Laat me hier uit, wat is er mis met jullie! Ik probeer op te staan, maar het gaat niet. Wat een onzin, waarom heb ik een dwangbuis nodig? Ik ben geen psychopaat. Ik begin weer met schreeuwen, er komen 2 verplegers binnen. Ik vraag of ze me recht kunnen zetten. Ze schudden hun hoofd, en tillen me op. Eindelijk ik sta, ze gaan weer naar buiten. Ik loop naar de andere kant van de muur, en ren kei hard op de deur af. Het is al te laat, de deur wordt dicht geslagen in mijn gezicht.

Ik begrijp het niet, droom ik... De tijd verstrijkt, en ik verveel me dood. Opeens gaat het licht uit, ik schrik wat is dit... Ik hoor de stem weer, en kijk om me heen. Hallo!? Roep ik, geen antwoord. Waarom roep je me steeds? Een flits en een gil. Laat me met rust alstublieft..! Ik hoor weer een stem, en nog een stem. Ik schreeuw zo hard als ik kan. Haal me hier uit alstublieft! Geen reactie, nou lekker. Ik rol me op, en blijf roerloos liggen... 

Even later komen de 2 verplegers weer binnen, en ze tillen me op, met veel moeite duwen ze me in de rolstoel. Ik zit roerloos in de rolstoel, en wordt weer naar een kamertje gereden.