BANA GEÇMİŞTEN BAHSET#WATTYS 2016

BÖLÜM 13

Savaş Dinçerin fotoğrafı

Defne yine bügün bizim misafirimizdi yarın beraber gidip Defneye ev bakacaktık...

Eve gittikten 1 saat sonra SAVAŞ DİNÇER teşrif etti...

-EMEL SULTAN: Hoşgeldin abi

-BEN: Hoşgeldin baba

-DEFNE: Hoşgeldiniz

O ise sadece kafa sallamakla yetindi. Zaten moralide baya bi bozuktu...

-SAVAŞ DİNÇER: Ben evde yokken eve kimse gelip beni sordumu???

-BEN: Yok baba seni niye sorsunlar

-SAVAŞ DİNÇER: Herhangi bir tehdit içerikli mesaj veya arama aldınızmı???

-BEN: Hayır nolduki???

-SAVAŞ DİNÇER: Soru sorma Hande sadece sorduklarıma cevap ver zaten sizde artık burda duramazsınız beraber yurtdışına çıkacağız...

-EMEL SULTAN: Saçmalama abi Handenin son yılı bari okulunu bitirsin kız...

-BEN: Aynen baba öyle şey olmaz ben burdan gitmem

-SAVAŞ DİNÇER: Tehlikenin farkında değilsiniz

-BEN: Zaten bugüne kadar başımıza ne geldiyse hepsi senin yüzündendi biz senin yanlışlarının bedelini ödemek zorunda değiliz

(Yüzüme inen tokatın acısıyla kendime gelmiştim)

-SAVAŞ DİNÇER: Haddini bil

Defneyle odama çıkmıştık Defne beni teselli etmeye çalışırken halam odaya girdi.

-EMEL SULTAN: Ben babanla konuştum okulun bitene kadar burda kalıcaksın

-BEN: Peki ya sen???

-EMEL SULTAN: Beni boşver ben babanla gideceğim

-BEN: Ama ben sensiz...

-EMEL SULTAN: Bensiz yaşamaya alışman lazım artık kendi ayakların üzerinde durman lazım kızım...

-BEN: Hala kötü birşey yok değilmi

-EMEL SULTAN: Bende bilmiyorum keşke bilsem hadi iyi geceler size...
(odadan çıktı)

İşte bu kadını incitmemeyi bu yüzden istiyordum çünkü oda benim incinmemi istemiyordu...

Sabaha kadar yatakta bi o tarafa bi bu tarafa dönüp durdum...

Sabah uyandığımda ilk işim Demiri arayıp gelemiyeceğimi söylemek oldu...

Defneyle aşağıya kahvaltıya indik Emel Sultan çoktan bavulları hazırlamıştı...

-SAVAŞ DİNÇER: Hande sende artık bu evde kalamazsın biz gittikten sonra sende kendine bi ev bak ben sana gerekli maddi teminatı yapıcam

Sadece kafa sallamakla yetindim...

Zil sesiyle Defne kapıyı açtı gelen bizim çocuklardı ve hatta yanlarında Demirde vardı ne kadar alışmak istemesemde artık o da bizdendi halamla vedalaşmaya gelmişlerdi...SAVAŞ DİNÇERE gelince oldu bitti bizimkilerle anlaşamazdı...

-METE: Savaş abi senin davalarına benle beraber bakan çocuk Demir

-SAVAŞ DİNÇER: Bi daha benim davalarıma bakmanızı istemiyorum

-METE: Bi sorun mu var

-SAVAŞ DİNÇER: Siz beni aptalmı sanıyosunuz yediniz haltın ortaya çıkmayacağını düşünüyodunuz değilmi

-METE: Abi hiç birşey anlamıyorum

Demir Meteyi sakinleştirmek için dışarıya çıkardı. Ama şu gerçektiki bi işler dönüyordu hadi hayırlısı bakalım bizi neler bekliyor...

-DEMİR: Şüphelenmiş işte anlamışta

-METE: Nasıl kurnaz bi adam ya

-DEMİR: Bence bunla yetinmeyecek

-METE: Handeye anlatmayı düşünüyomusun

-DEMİR: Hande için daha çok erken seninde daha bilmediğin şeyler var bu adam hakkında

-METE: Ne zaman anlatmayı düşünüyosun

-DEMİR: Zamanı gelince kardeşim

-METE: Ya ne zamanı daha gelmedi kafayı yiyeceğim artık bu adam çok tehlikeli Demir sen tek başına baş gelemessin...

-DEMİR: Mete bilmediğin şeyler var beni tam olarak tanımıyosun senden tek isteğim biraz sabret herşeyi öğreneceksin benim bu adamla derdim bugünle ilgili değil geçmişle...

Demir ile Mete halamla vedalaşmak için tekrar yanımıza geldi...
Bizimkilerin vedalaşma faslı bittikten sonra sıra bendeydi halam bana sarılarak;

-EMEL SULTAN: Sabret kızım sabır herşeyin ilacıdır temelli gitmiyorumki hem telefonlada konuşruz geri dönücem halacım ve çok mutlu olucaz emin ol

-BEN: İnşallah halacım inşallah

Babamla halama havaalanına kadar eşlik etmiştik sonrada bizim eve döndük...

(Seni çok özleyeceğim Emel Sultan hemde çok)

Demirle Meteyi ne kadar zorlasakta o konu hakkında ağızlarında tek bi laf alamamıştık...