Beautifully Insane (Harry Styles AU)

Ενα ονειρο μαζι σου

Τα μάτια μου καρφωμενα πανω του. Τον κοιτάζω κατάματα, προσπαθώ να μετρησω την αντίδραση του, δεν μπορεί να σοβαρολογει, σωστά;

'Μου ζητάς...μου ζητάς να αφήσω την ζωή που εχτισα τόσο καιρό εδώ, τους ανθρώπους που αγαπάω, τις σπουδες μου, τα παντα..για να το σκασω μαζί σου;' τονίζω τις δυο τελευταίες λέξεις κάνοντας τον να καταλάβει την περιφρόνηση μου. Περιμένω μια λογική απάντηση, ή αν όχι λογική, έστω μια απάντηση, οτιδήποτε εκτός απο το ξερό 'ναι' που ξεστομιζει μετα απο λιγα δευτερόλεπτα.
Γελαω λίγο και κάνω μεταβολή προχωρώντας με βιαστικά βήματα προς την πόρτα, εν μέρη επειδή φοβόμουν πως θα με σταματήσει, αλλά κυριως διοτι η φωνη στο κεφάλι μου δεν έπαυε στιγμή να μου θυμίζει πως ίσως και να έμενα χωρίς την παρέμβαση του.

Ξαφνιαζομαι όταν δεν κανει την παραμικρή κινηση να με αποτρέψει. Αγγιζω με τα δάχτυλα μου το πομολο της εξωπορτας και όταν επιτελους την ανοίγω, μετα απο μια συντομη αλλα δυσκολη εσωτερική μαχη με τον εαυτό μου, σαστιζω όταν βλέπω εναν άντρα ντυμένο στα μαύρα να στέκεται λιγα βήματα παραπέρα, τα ματια του καρφωμένα στην πόρτα. Γαμωτο.

...

Να μαι παλι λοιπον, προσωπο με προσωπο με τον ανθρωπο που κατεστρεψε την ζωή μου απο κάθε άποψη, κλειδωμένη στο σπίτι του, ανίκανη να τον διωξω απο την ζωή μου. Δεν έχω αλλη επιλογή, σκέφτομαι, οποτε καλυτερα ας ακούσω οτι έχει να μου πει για να μπορέσω να φύγω απο εδώ μέσα, ζωντανη.

Συνεχιζω να τον καρφωνω με τον βλεμμα μου, ανυπόμονα.

'Λοιπον?' λέει απλα. Θεέ μου. Ηταν παντα τόσο επίμονος?
"Λοιπόν, όχι. Όχι. Δεν θα πάω πουθενά μαζί σου, και θα σε παρακαλουσα να εμενες εξω απο την ζωή μου, η οποία, παρεπιπτοντως, είναι κάτι παραπανω απο τέλεια, απο την στιγμή που πήρες την απόφαση να με αφήσεις!' ο τόνος της φωνής μου υψώθηκε υπερβολικά με την προφορά των τελευταιων λέξεων, και το αίσθημα του φόβου εξατμίστηκε εντελώς, γεγονος αρκετά περίεργο, αν σκεφτείς πως ένας οπλισμένος άντρας στεκόταν στην είσοδο της πορτας, αγριοκοιτάζοντας με. Δεν σκεφτόμουν, όμως.

Ανοίγει το στόμα του, για να πετάξει κάποιο ειρωνικό σχόλιο υποθέτω, μα δεν του αφήνω περιθώριο να μιλήσει.
'Δεν θέλω να ακουσω τίποτα άλλο. Διαολε, δεν είμαι υποχρεωμένη να ακούσω τίποτε άλλο! Βαρεθηκα να με χειραγωγεις έτσι! Κουράστηκα να με ελεγχεις! Ήρθες στην ζωή μου και εφερες τα πανω κατω, και υστερα έφυγες! Με διελυσες, και μόλις καταφερνω επιτελους να φτιαξω την ζωή μου ξανά, εμφανιζεσαι και απειλεις να καταστρέψεις τα παντα?! ' Η φωνη μου ξεχείλιζε θυμό, αλλά ίσως με ήξερε αρκετά καλά για να είναι σε θεση διακρινει την υποψία παραπονου πίσω απο το ανεπαίσθητο σπάσιμο της φωνής μου.

Ανοίγει το στόμα του, ελαφρώς σοκαρισμένος, αλλά έχω πάρει φόρα και δεν σταματάω μέχρι να τον κάνω να καταλάβει τι προκάλεσε. 'Δεν με πληγώνει το γεγονος οτι ποτέ δεν με αγαπησες.' Με κοιταζει με ματια που πετανε σπιθες, και για ενα δευτερολεπτο χανω 'Με πληγώνει το γεγονος,ή μάλλον, με εξοργιζει το γεγονος οτι τώρα έχω κάποιον που με αγαπαει, με τον τροπο που εσύ δεν έκανες ποτε, και βάζεις τα δυνατά σου για να το καταστρέψεις! Γιατί? Ε?'
Στον τόσο καιρό που γνωρίζω τον Harry Styles, ορκιζομαι πως πρωτη φορά τον βλέπω εντελώς, ολοκληρωτικά άφωνο. Αυτο μου δίνει ενα ειδος ικανοποίησης. 'Εγώ...' η φωνη του χάνεται. Άθελά μου, νιώθω την καρδιά μου να σφιγγεται, και κάνω τα χερια μου γροθιες, προσπαθώντας να συγκρατησω τα δάκρυα που απειλούν να δραπετεύσουν απο τα ματια μου. 'Λυπάμαι..' λέει τελικά, και είναι η σειρα μου να μείνω αφωνη. 'Ξέρω πως εισαι χαρούμενη, πως εκείνος σε κανει χαρούμενη, αλλά...' καταπίνει 'τα πράγματα έχουν αλλάξει.' Με πλησιάζει. 'Πίστεψε με, δεν θα παρεμβαινα αν δεν ηταν απολύτως αναγκαίο. Απλως..πρέπει να με ακουσεις, μωρ- Jane. Σε παρακαλώ' κοκκινίζει ελαφρώς και με αφήνει να δω μια εντελώς διαφορετική πλευρα του, έχω μπροστά μου μια ξεθωριασμενη ανάμνηση του άντρα που ερωτευτηκα.

'Δεν...δεν συνειδητοποιείς τι προκαλεσες, Harry. Δεν είμαι η ίδια κοπελα που ήμουν 6 μήνες πριν, και εσύ δεν είσαι ο ιδιος άντρας. Δεν μπορω να το περάσω αυτο ξανά, δεν θέλω'

'Jane.. Καταλαβαίνω τι εχεις περάσει αλλά..

'Οχι! Οχι Harry, δεν καταλαβαινεις!'

'Τοτε..βοήθησε με να καταλαβω. Συνεχίζεις να λες πως δε καταλαβαινω, όταν εσύ η ίδια είναι αυτή που με εμποδίζει. Δεν μπορω να διαβάσω το μυαλό σου! Βοήθησε με να καταλαβω, και θα σου εξηγήσω και εγώ την δική μου πλευρα της ιστοριας.. Μερικές φορες νομίζουμε πως ξέρουμε πως έχουν τα πράγματα, όταν στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα'
Η συζήτηση έχει γίνει προσωπική. Όμως πιεζω τν εαυτο μου, πρεπει να πω οτι αισθάνομαι. Ίσως να μην εχω ξανά την ευκαιρία.

'Είναι που..' ξεκιναω

'Πες μου..'

'Σε άφησα..σε αφησα να με δεις να κλαίω,να σπαράζω.Ήμουν μπροστά σου και σε παρακαλούσα να μη με αφήσεις,έτσι όπως είχες πει άλλωστε,αλλά εγώ φοβόμουν μη φύγεις,για αυτό σου έλεγα συνέχεια ότι σε θέλω,και εσύ μου έλεγες εδώ είμαι.Αλλά τελικά δεν είσαι,κι εγώ μαζεύω κάθε κομμάτι μου που έσπαζε με κάθε "σε θέλω" ,μόνη μου,με τον εαυτό μου να με κατηγορεί για την αφέλεια μου.' παίρνω μια βαθιά ανασα, καταπινω τους λυγμούς μου. ' Ίσως αυτό να είναι και το τίμημα που έζησα ένα όνειρο μαζί σου.' Δεν μπορω να συγκράτησω τα δάκρυα μου, τα συναισθήματα μου ειναι ενα μπερδεμένο κουβάρι και η ενταση έχει κορυφωθεί, αλλα τίποτα απο αυτά δεν έχει σημασία γιατι νιώθω δυο δυνατα χέρια να τυλίγονται γύρω μου, σφίγγοντας με κοντά του, και την ανάσα του να βγαίνει βαριά. Κλαίει.

IM BAAACK👊
Συγγνώμη για την τεραααστια καθηστερηση baes:( θέλω γνώμες.. πως σας φανηκε?💘