Korkuyorum...
Kelimelerle anlaşamamaktan, paragrafların arasında bir sağ bir sola koşmaktan çok yoruldum. Artık hiçbir şey yapmak istemiyordum. Sayıların yükü bile bu omuzlarım için çok fazlaydı. Adeta altında ezilip kalıyordum. Satır aralarında ip...
İşte yine o mevsimdeydik. Her şeyi silip süpüren sonrada hiçbir şey olmamış gibi gelip geçen o mevsim. Sonbahardaydık! Eylül yağmurunu seven bir kızı , Eylül ayına küstüren mevsimdeydik. Babamı kaybetmiştim ben! Hem de en sevdiğim ayda , en sevdiğim yağmurun altında...
Neredeyse iki sene olacaktı. Okula gitmediğim koskoca iki sene. Şimdi ise Türkiye'de , arabanın arka koltuğunda okula gidiyordum. Şu annemi bir türlü anlayamıyordum. Nasıl olurda hala benim okuma- yazma öğrenebileceğimi düşünürdü? Ben daha ayakkabımı bile düzgün bağlayamıyordum. 4'cü sınıftan beri aldığım özel dersler hiçbir işe yaramamıştı! Liseye ilk geçtiğimde bile dalga konusu olmuştu. Hayır, bu sefer kimse benimle dalga geçemeyecekti. Ben aptal değildim!
Hasan amcanın arabayı durdurmasıyla bakışlarım ona döndü. Dikiz aynasından bana bakması içimdeki o tontiş yanaklarını sıkma isteğini adeta körüklüyordu.
''İşte yeni okulun kızım.''
Hasan amcaya gülümseyip yan koltukta duran beremi elime aldım ve arabadan indim. Her şey en başa sarıyordu. Okumam için beni zorlayan öğretmenler, benimle dalga geçecek olan bir avuç insan... Sanırım en kötüsü de içinde binlerce yazı olan kitaplardı. Kimseye söylemek istemiyordum. Annemin de dediği gibi bu benim için yeni bir başlangıç olacaktı. Bilmezlerse dalga da geçemezlerdi! Ilık rüzgarın esmesiyle bedenim kendini ele verip beremi daha sıkı kavramama neden oldu. Hava sanki içimi kaplayan sıkıntıyı silip süpürmek istermiş gibi hafif esiyordu. Sahi silebilir miydi? Güldüm! Ben her ne kadar söylemesem de yine birileri öğrenecekti. Bu saçma olan öz güvenime sadece güldüm.
Kulağıma dolan müzik sesiyle artık okula girmem gerektiğini anlamıştım. Nede olsa yeni hayatım beni çağırıyordu dimi! Bahçeye girmemle esen rüzgar bu sefer bedenimi titretti. Elimde buruşturduğum beremi açık bıraktığım saçlarıma geçirdim. Böyle daha iyiydi. Saçlarımı gözümün önünden çektiğimde görüş alanıma krem rengi koca bir bina girdi. Sanırım hayatımın kabusu burada gerçekleşecekti. Derin bir nefes alıp okula doğru ilerlemeye başladım. Etrafta genellikle banklar ve yerlerde ise çimenler vardı. Birkaç köşede ise küçük meşe ağaçları vardı. Bahçede kimseyi görmemem açıkçası pekte ilginç değildi. Okula gittiğim dönemlerde genellikle hep geç kalırdım. Gerçi böylesine büyük bir okula ilk defa gidiyordum. Okulun kapısından içeri girmemle etraftaki sesler kulağıma doldu. Çok fazla gürültü vardı. İçerisine göre dışarını tercih ederdim. Acaba 11\C neredeydi? Yan taraftaki merdivenleri kullanarak yukarı çıktım. Karşıma ilk çıkan kapının üstünde 9\A yazmasıyla ofladım yada 9\E 'de olabilirdi. Tekrar merdivenlerden çıktığımda yorulduğumu hissettim. Benim için fazlasıyla büyük bir okuldu. Sınıfların olduğu tarafa ilerledim ve ilk kapının önünde durdum. 01\C ' mi? Böyle bir sınıf mı vardı? Hadi ama yine mi? Kafamı yere eğip merdivenlerin olduğu tarafa ilerledim. Bir anda arkamdan gelen ağırlıkla sendelemek zorunda kadım. Duvara tutunmamla kendime gelip arkama döndüm. Karşımda duran kumral çocuktan başka kimse yoktu. Şimdi bu çocuk mu bana çarpmıştı? Resmen üstümde deprem etkisi hissettim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
