Λεωφόρος Οδοιπόρων

Σε ένα γραφείο κάθομαι και συλλογιέμαι

Τι με κάνει να πεθαίνω, τι να ξαναγεννιέμαι;

Και έτσι όπως έκλεισα ένα βιβλίο,

Ποιος είναι άραγε μορφωμένος στης ζωής το σχολείο;

Κοιτώ μπροστά, κάθε πατημασιά και μια σφραγίδα,

Βρίσκω το θάρρος περπατώ και μες την καταιγίδα,

Κάθε κηλίδα λάσπης στο παλτό μου,

Είναι σημάδι δύναμης, είναι φυλαχτό μου.

Χαιρετώ της ζωής το καράβι στο απόκρημνο λιμάνι,

Μια πέτρα ρίχνω πίσω μου μα το κόλπο δεν πιάνει

Κρυφτό μέσα στου πόνου το έγκλημα

Εγώ όταν χαίρομαι καμπάνες θα χτυπάω πένθιμα

Και στο συρτάρι μου με τις αναμνήσεις

Ένα χαρτί φαγωμένο με λόγια, με θυμήσεις

Θυμάμαι κάποτε σε αυτό είχα γράψει

"Όταν το βρεις αυτό ξανά ο κόσμος το γέλιο θα σου έχει συρράψει"

Με δάκρυα εμποτισμένη η κάθε γραμματοσειρά

Λίγο θωλό το κείμενο αλλά κραυγάζει τολμηρά

Σαν πληγωμένο ερπετό το βράδυ προς την κλίνη μου σέρνομαι

Και με αλυσίδες στο κελί της θλίψης,σε μαύρους τοίχους δένομαι