Gece saat 02:00
Evde tam sessizlik. Tam benlik bir sükut var. ''Evet herhalde başlaya bilirim,hazırım,daha korkmuyorum,ne de olsa bu hayattan korkunç olamaz)"dedim ve odamın kapısını kapattım,pencerimi bile kapattım.
Yatağıma uzandım. Gözlerimi kapattım. Derinden nefes aldım. Her şeyi unutmaya çalışdım.
Her şey gözlerimin önünden hızlı bir şekilde akıp gidiyordu. Tam rahatlandım,nefes alış-verişim mükemmeldi.
Kendime bakmaya çalışıyordum. Karnımın yukarı doğru kalktığını hiss etdim,sonra çiyinlerimin,sonra da kafamın. Oh Gosh... İşte bu! Tam kendime bakıyorum. Artık paralelim. Uyuyunca nasıl güzelmişim:)
Evet çok mutluydum. Ancak bu mutluluğun acısını anlamamıştım. Başıma neler gelebileceğini hiç düşünmemiştim.
