Dubbel In Love

~ 1 ~

-Marie

'Yesterday, all my troubles seemed so far away...'

Ja, het is me niet onbekend, iedereen verklaart me voor gek. Welk meisje luistert er in 2016 nog naar de Beatles? Ja, dat ben ik dus. Marie Arundel, 17 jaar en een Beatles-freak.
Op zich is het niet eens zo vreemd dat zo ongeveer iedereen met een boogje om me heen loopt. Ik snap ze wel. Zo voel ik me namelijk bij hen: mensen die naar dat kabaal van tegenwoordig luisteren dat men muziek noemt, spijkerbroeken dragen die zo strak zitten dat je voeten geen lucht meer krijgen (ik weet dat voeten niet ademen, maar je snapt vast wel wat ik bedoel en anders heb je pech) en shirtjes dragen waarbij het vooral gaat om het feit dát je iets draagt. Hoeveel huid er uiteindelijk nog bedekt wordt maakt niet uit. Ik heb het inderdaad over die idiote croptops.
Zo kan ik volgens mijn nog wel even doorgaan.

Ik trek mijn oordopjes uit mijn oren wanneer ik de hoek om loop en het Starbucks-logo zie verschijnen. Ik vind het asociaal om iets te bestellen terwijl ik me half afsluit van de wereld door middel van de muziek in mijn oren, vandaar. Ik loop fluitend de Starbucks in en glimlach naar James, de 50+ filiaaleigenaar van de Starbucks bij station Zwolle. Hij schijnt een hekel te hebben aan verjaardagstaarten met kaarsjes erop die de leeftijd van de jarige aangeven, dat is dan ook de reden dat hij aan niemand zijn leeftijd vertelt. Ik ken hem sinds ik mijn eerste echte Starbucks koffie kocht en sindsdien zie ik hem hier elke schooldag.
Hij begroet me met een knipoog en rondt de bestelling af van de persoon voor mij in de rij. 'Het gebruikelijke?' start hij het gesprek en ik knik. Hij maakt mijn cappuccinobeker klaar en vraagt ondertussen hoe het leven is. 'Koud en nat, zoals het in ons kikkerlandje meestal is.' Antwoord ik zuchtend en ik rek me uit terwijl ik gaap. Ik zie wat chagrijnige blikken mijn kant opkomen maar ik geef er geen aandacht aan, ik schaam me nergens voor dus wat maakt het uit dat zij me zien gapen. 'Je koffie komt eraan,' glimlacht James, 'succes vandaag op school, ik zie je morgen wel weer.' 'Fijne dag James, tot morgen.' Daarmee is ons korte gesprek afgesloten en ik loop door om mijn cappuccino op te halen. Het meisje met de rode haren en zwart omlijnde ogen waarvan ik na een half jaar nog steeds haar naam niet weet, mompelt met een zeurende stem mijn naam en met een sarcastische glimlach gris ik mijn koffie uit haar handen. Ik kan toch zo chagrijnig worden van zulke mensen.

Wanneer ik weer bij mijn verroeste en rammelende Gazelle fiets sta, plug ik mijn oordopjes terug in mijn oren en haal vervolgens mijn fietssleutels uit mijn zak. Het dekseltje van mijn koffie gooi ik in de dichtstbijzijnde prullenbak, ik heb een hekel aan die dingen, het drinkt zo stom. Ik werp een blik op mijn horloge, 8.05u. Prima op tijd, denk ik bij mezelf en ik stap onhandig op mijn fiets met mijn koffie in mijn hand. Ik wijk uit voor een toeterende bus en kan nog net mijn
nieuwe mom-jeans redden van een plens koffie die uit mijn beker spat door mijn been naam binnen te buigen. Ik vervloek de buschauffeur die mij bijna gevloerd heeft met zijn stomme bus en fiets snel naar school toe. Daar aangekomen zet ik snel mijn fiets op slot in de fietsenkelder, ruk mijn 10 kg zware rugzak uit mijn krat en loop het plein op. Ik hoor de eerste bel over het schoolterrein schallen en kreun, wat haat ik dat geluid. Nadat ik de school binnen ben gekomen, groet ik Ben, de conciërge die op dat moment in het hokje van de conciërges zit en loop de trap op naar de kluisjes. Ik gooi mijn lege koffiebekers weg en  prop daarna mijn natgeregende jas in mijn kluisje, samen met mijn fietssleutels en hoor van een afstandje mijn naam die geroepen wordt door Roos. Roos is mijn beste vriendin en heet eigenlijk Rozemarijn, maar omdat ze dat een vreselijke naam vindt verplicht ze
iedereen om haar gewoon Roos te noemen. Ze komt half op mij afrennen, alleen lukt dit niet zo goed aangezien ook zij met een loodzware rugzak door de school moet sjouwen. Daarnaast ziet het er belachelijk uit, dus ik grinnik en loop naar haar toe om haar mee te delen dat ze nooit meer zo moet proberen te rennen. Ze lacht en omhelst me, waarna ze zeurt dat ze dat zelf wel bepaalt. 'Oké oké, laten we gaan want ik wil zitten, mijn benen zijn moe.' Ik sleur haar mee de trap op naar de eerste verdieping en we lopen achter elkaar lokaal 104 in.

Bio. Vreselijk. Met het vak zelf is op zich niet zoveel mis. Het grooste probleem is onze docent, meneer Van Mastenbroek. Het is dé typische docent waar elke nieuwe brugklasser bang voor is: streng, chagrijnig en met een grote liefde voor het geven van onterecht strafwerk aan leerlingen die hij niet mag. Daarnaast stinkt hij vierentwintig zeven naar een mix van knoflook en zweet en ziet hij er niet uit, met zijn bierbuik en onverzorgde gezicht. Ik zit ondertussen al twee en een half jaar aan hem vast, maar natuurlijk kan het nog erger: hij is sinds twee maanden ook nog eens onze mentor, omdat onze vorige mentor met zwangerschapsverlof ging. Dit zorgt ervoor dat ik vier lesuren per week met hem zit opgescheept en dit is geen leuk tijdverdrijf. Maar goed, er is niks aan te doen en als ik mijn eindexamen VWO wil halen zal ik toch ook deze lessen moeten volgen.

Van Mastenbroek klapt in zijn handen nadat Roos en ik naast elkaar zijn neergeploft achter in het lokaal en we starten met het eerste uur op maandagochtend.

-

Heeee guys,
Dit was dan het eerste hoofdstuk van dit boek. Ik ben er ruim een jaar geleden mee begonnen en kwam daar een uur geleden achter, vervolgens besloot ik om door te gaan met dit boek. Sorry als dit hoofdstuk enorm saai was, ik ben geen ervaren schrijfster maar doe mijn best! 
Ik zal mezelf even voorstellen, ik ben Marjet, 14 jaar en ga na de zomervakantie naar VWO 4. Een vriend van mij (myvs002) en mijn zusje (WriterNxPotterHead) zijn twee actieve wattpadders en zijn allebei super leuk dus volg ze vooral even :). Ik korfbal en speel gitaar en ik heb echt geen idee hoe vaak ik ga uploaden. Ik weet niet hoeveel tijd en inspiratie ik zal hebben maar ik probeer zo veel mogelijk te schrijven, als jullie het boek tenminste leuk vinden natuurlijk. Ik heb werkelijk waar nog geen flauw idee welke kant ik op wil met dit verhaal, maar dat merk ik binnenkort wel. Nouja dit was het dan wel zo ongeveer, tot snel!
Liefs, Marjet
❤️❤️❤️