Wojny Państwa Tomlinson

01.

Andrea Tomlinson rozejrzała się jeszcze raz po studiu. Czy na pewno wszystko było gotowe najutrzejszy program? Materiały czekały? Goście zaproszeni? Czy naprawdę nie było już niczego, co mogłoby ją zatrzymać w pracy jeszcze choćby kilka minut?

Gdy nie znalazła już żadnegopretekstu, ruszyła powoli ku wyjściu nie myśląc jednak o szybkim powrocie do domu. Przecież mogła jeszcze uciąć sobie pogawędkę ze śpieszącą się koleżanką, dwoma sprzątaczkami i jednym ochroniarzem. Brzmiało jak plan idealny. Jednak chętne ( bądź też nie mające wyboru) osoby do rozmowy, tak samo jak obowiązki kiedyś się kończą. Ten moment dość boleśnie odczuwała Andrea. Zrezygnowana ruszyła do wyjścia biurowca. A może by tak się przejść? Tylko ona, księżyc, niecałe dziesięć kilometrów przyjemnego spaceru oraz stosunkowo wysokie prawdopodobieństwo spotkania z typem spod ciemnej gwiazdy, czyhającym z pewnością na jej nową torebkę i honor mężatki.

Okay... Aż tak zdesperowana nie była.

Odpaliła silnik swojej sfatygowanej już nieco hondy i dbając, by nie przekroczyć dozwolonej prędkości(a właściwie zachowując zapas 20 kilometrów na godzinę) ruszyła w kierunku Delancey Street. Jako, że podróż standardowo zajmująca piętnaście minut w jej wykonaniu trwała jakieś trzy razy dłużej z ulgą stwierdziła, że już dawno wybiła godzina pierwsza. A co za tym idzie, jej mąż prawdopodobnie już spał. Z lżejszym sercem weszła po schodach domu numer 504 i zatrzymała się przed drzwiami.W blasku latarni mogła dostrzec ich niebieską, wręcz smerfną,barwę. Jednak gdy weszła do domu dopadł ją bardziej ,,zielony"zapach...

A naprawdę już myślała, że jest zbyt zmęczona na kłótnie.

- Louisie Williamie Tomlinson.

Jej głos nawet dla niej samej był wyjątkowo spokojny.

- Andy? Już wróciłaś?

Podążając za niezwykle irytującym w tej sytuacji głosem dotarła do salonu, gdzie zastała jakże wyluzowanego małżonka w towarzystwie... No właśnie nikogo.

- Do tego już doszło? Palisz trawkę nawet sam?- westchnęła kobieta.

- Kochaaaanie...- przeciągnął zdrobnienie.- Joey wyszedł jakieś...- zmrużył oczy sięgając wstecz pamięcią.- No niedawno. I nie palę- dodał.

Andrea spojrzała na niego raz jeszcze.I na butelki rozrzucone wokół.

- Ile ty wypiłeś... I gdzie masz spodnie...- poddała się. Faktycznie nie miała siły na kłótnie. Teraz chciała tylko móc się położyć, a wiedziała, że dopóki jej mąż nie zaśnie, nie ma co liczyć na spokój.

- Czekałem na ciebie- mruknął łapiąc żonę za biodra.

- Zostaw mnie i idź spać- nie dbała o to, że brzmiała niczym kura domowa nie umiejąca się bawić.

- Chyba należy mi się?- przyciągnął dziewczynę do siebie, a następnie przewrócił na kanapę.- Pan Szafkarz może, a ja nie?- wyszeptał w jej szyję powodując gęsią skórkę na ciele próbującej się wyswobodzić blondynki. W reakcji na to poluzował uścisk śmiejąc się.- Spokojnie... Przecież nic ci nie zrobię,  skarbie.

Ostatnie słowo zamiast uspokoić,wręcz rozjuszyło panią Tomlinson, która zaraz po tym jak Louis z powrotem usiadł na kanapie zerwała się z niej z szybkością, z jaką nigdy nie opuściła pracy.

- Henry L o k e r- podkreśliła nazwisko.- To współpracownik, co najwyżej znajomy. A ja mam już dość twojej chorej zazdrości! Brzydzę się tobą!- wyrzucała z siebie kolejne słowa.- Zobacz co ty ze sobą robisz. Tak ma wyglądać nasz życie?! Kiedy ty wydoroślejesz...

- Widziały gały co brały.

W odpowiedzi na to Andy posłała mu tylko złowrogie spojrzenie. W tej chwili miała już w głębokim poważaniu co się stanie z chłopakiem w nocy, czy rozbije sobie głowę, czy tylko niechciany wazon. I już miała iść do sypialni, gdy przyszła jej do głowy pewna myśl. Zrani go tak, jak on ją.

- Oskarżasz mnie o romans- rzuciła przez ramię.- Ale to nie ja tracę spodnie przy Joeyu.

Kończąc pognała do schodów. Dopiero, gdy zamknęła drzwi sypialni i rzuciła się na łóżko zdała sobie sprawę, że wcale nie brzmiała jak dojrzała kobieta, a co najwyżej jak zazdrosna i sfrustrowana bohaterka taniej komedii dla nastolatek.