12 years old ako ng mamatay si nanay, feeling ko isang dagok sa buhay naming ang pagkawala nya, dahil Ina ang isa sa pinaka importante sa buhay ng bawat anak, masakit lang kasi hanggang ngayon di ko matanggap sa sarili kong wala na sya, at ayaw kong palayain ang sarili ko sa paniniwalang wala na ang nanay ko! Kaya sobrang sakit isipin na paano kapag nawala pa pati si tatay sa buhay ko? Isipin ko pa lang naiiyak at nasasaktan na ako!
Kaya para sa mga anak na kung sigaw sigawan at kung ituring ang magulang nila ay parang ibang tao, sana wag nyong pagsisihan yan kapag dumating yung panahon na nakahiga at pantay na ang paa ng mga magulang nyo. Napakahirap ng walang magulang na sumusporta sa isang anak! Dapat nga maging thankful yung may kumpletong pamilya, dahil napakaraming bata ang di nakikilala ang magulang nila yung iba nga basta iwan lang jan. karamihan sa atin di nakikita ang KAHALAGAHAN ng isang MAGULANG sa buhay natin, pero walang hinangad ang magulang natin para sa ikakabuti natin. Mahal nila tayo gusto lang nila ay maging maayos tayo bago sila mawala sa mundong to.
Sana maisip niyo ito, hindi sa nagiging hipokrita ako, dahil alam ko ang hirap na walang isang ina at malayo sa Ama dahil nasa probinsya sya at nandito ako sa Manila para magtrabaho.
Don't waste your time for something, it's just a minute to tell your parents how thankful you are. Tell them how much you love them.
-Sarah
