Angel's Sacrifice [Supernatural AU][Wattys2016]

Κεφάλαιο 9ο: Η Αρπαγή μέρος 1ο

Τρεις εβδομάδες αργότερα.

Είχαν περάσει τρεις ολόκληρες εβδομάδες (ναι Σοφία, το καταλάβαμε) από την τελευταία φορά που είχε δει τον Κάστιελ και ήταν εκείνη την ημέρα που είχε ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις της. Τότε δεν είχε γίνει τίποτα το ιδιαίτερο μεταξύ τους, απλά είχε κάτσει εκεί και της έκανε παρέα. Είχαν μιλήσει ήρεμα, της είχε απαντήσει μερικές συνηθισμένες ερωτήσεις σχετικά με εκείνον και τις προτιμήσεις του, ενώ τις περισσότερες φορές εκείνος την άφηνε να μιλά και να μονολογεί μόνη της, καθώς του άρεσε ο ήχος της φωνής της. Αυτό είχε γίνει μέχρι που την είχε πάρει πάλι ο ύπνος, και μετά από μερικές ωρίτσες, όταν ξύπνησε αυτός δεν ήταν πια εκεί.

Εκείνη την ημέρα πήρε εξιτήριο και τώρα βρίσκονταν τα τρία αδέρφια στην Ιμπάλα.

Ο Ντιν της τα είπε ένα χεράκι και της ζήτησε, οποιοσδήποτε και να ήταν μελλοντικά ο λόγος, δεν θα ξανά έκανε κάτι παρόμοιο. Της είχαν πει ότι ήταν για λίγη ώρα νεκρή, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το είχε νιώσει. Δεν είχε νιώσει κανένα κενό, ούτε παγωμάρα, ούτε κάτι παρόμοιο που να υποδήλωνε πως είχε φύγει από την ζωή. Το μόνο που θυμόταν ήταν ότι έπεσε με τον Άνταμ από το μπαλκόνι και πως όταν είχε αγγίξει το έδαφος είχε ακούσει ένα δυνατό κρακ και μετά σκοτάδι. Ο ήχος αυτού του κρακ την ανατρίχιαζε ιδιαίτερα, ακόμα και όταν το θυμόταν, αλλά αισθανόταν ότι είχε γίνει σε κάποιον άλλον και όχι σε εκείνη. Το επόμενο πράγμα που που θυμόταν ήταν να ξυπνάει στο νοσοκομείο. Και τίποτε άλλο ενδιάμεσα.

''Είσαι τυχερή που κατάφερε ο Κας να σε επαναφέρει. Μας είχε πει ότι για κανένα λόγο δεν θα επενέβαινε, αφού αυτό θα του κόστιζε, πιθανότατα τη ζωή.''

''Ορίστε;!'' αποκρίθηκε ξαφνιασμένη η Κέιτ. Άνοιξε το στόμα της για να αρθρώσει τίποτα παραπάνω, αλλά ένιωθε τις λέξεις να κολλάνε στο λαιμό της. Τελικά το ξανά έκλεισε. Άμα θα βρισκόταν σε πολλή δύσκολη θέση, γιατί να την ζωντανέψει; ''Δεν το έκανα για να το παίξω γενναία, ούτε ήξερα ότι θα με επανέφερε.'' ήταν το μόνο που είπε σιγανά, αρκετά δυνατά για να την ακούσουν.

''Και τότε γιατί το έκανες;'' τη ρώτησε ο Σαμ με τον ίδιο τόνο.

''Γιατί ήμουν αυτό που ήθελε η Λίλιθ. Άμα πέθαινα δεν θα έπαιρνε αυτό που ήθελε.''

Τα αγόρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, αλλά ο Ντιν έστρεψε πάλι την προσοχή του στο δρόμο.

''Και το κυριότερο, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην σας βλάψει.'' συμπλήρωσε. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη κατάρα της οικογένειάς μας, σκέφτηκε ο Σαμ. Το να θυσιαζόμαστε συνεχώς ο ένας για τον άλλον, χωρίς να υπολογίζουμε τις επιπτώσεις. Το να πουλάμε την ίδια μας την ψυχή για να ζήσει ο άλλος και τελικά να τα κάνουμε χειρότερα. Άξιζε όμως όλο αυτό; Άξιζε αυτή η μετριοπάθεια σε σχέση με κάποιο γενικότερο καλό;