Unconditional Love

Chapter 16

Dinala ko sa clinic si Damon. Sumasakit at namamaga ang paa niya batay sa binibigaya niyang ekspresyon sa mukha niya. Damon is a person who doesn't tell his feelings vocally. Mas pipiliin na lang niya na itago ito kesa ipakita pa. Kilala ko na siya mula noon pa and I know him very well.

"O, Anong nangyari iha?" Tanong sa akin ng nurse pagkapasok namin ng clinic. She is in her mid-thirties I think. Matagal na rin siya ditong naging nurse sa school.

"Namamaga po kasi ang paa niya. Naglaro po ng basketball kaya ayan natumba. Hindi kasi nag-iingat!"

"Naku, teka tingan ko nga." Dinaluhan naman agad niya si Damn na ngayon ay naka-upo sa kama.

"Aray masakit!" Daing ni Damon.

" Naku iho! Namamaga ang paa mo. Kailangan nating maglagyan ng cold compress para mabawasan ang pamamaga." Tumayo sandali si ate nurse at kumugha ng ice pack.

"Ano bang pumask sa utak mo at gsto mo talagang mapahamak huh?"

"Wala lang 'to. I'm fine. Tsaka malayo 'to sa bituka." Pilit syang ngumiti sa akin.

"Kahit na!" Naiiyak na sabi ko.

" Hey don't cry Fe. I'll be fine okay?" Hinaplos niya ang mukha ko na may patak na luha na pala. Niligay agad ng nurse ang ice pack sa paa ni Damon.

"Pero kasalan ko-"

"No, hindi mo kasalanan It's my fault after all."

"Kailangan mo lang na magpahinga iho. Huwag ka munang masyadong gumalaw para gumaling agad.

"Salamat po."

SUMABAY ako kay Damon ng uwian na. Ako na ang nagpresinta na ihatid siya baka kung mapano pa siya. Tumawag muna si Damon sa driver nila para magpasundo dahil na rin hindi siya makakapag-drive ng maayos. Ayoko namang mapahamak siya nang ganon lang.

"Hello manong opo magpapasundo, opo. Sige po nandito po kami sa labas ng school." Rinig kong sabi ni Damon. Binaba niya naman agad ang phone nya at nilagay ito sa kanyang bulsa.

Pumunta kami agad sa harapan ng gate ng school. Hinintay naming dumating ang sundo namin. Habang naghihintay kami ng sundo ay biglang tumunog ang phone ko.

Incoming call :

Lander pangit...

Bakit naman tumatawag ang unggoy na 'to? Ine-end ko ang tawafg niya. Galit pa rin ako sa ginawa niya. Hindi niya kasi iniisip na may nasasaktan din siyang tao.

Wala pang ilang minuto ay tumunog ulit ang phone ko. It's him again.. Naulit pa ito ng ilang beses at hindi ko pa rin sinasagot bahala siya sa buhay niya.

"Fe,Let's go." Hindi ko namalayan ay tinatawag na pala ako ni Damon. Agad ko naman siyang inalayan papasok ng sasakyan. Sa likod ako nakaupo katabi ni Damon. 

Tahimik lang kami buong biyahe at walang imikan hanggang sa makarating kami sa bahay nila.

Matagal na rin akong hindi nakakadalaw sa bahay nila simula no'ng panahon na umalis sila. Bumungad sa amin papasok ang katiwala nila na kumuha ng gamit ni Damon.

"Magandang hapon po." Bati ko." Bigla naman akong nahiya.

"Ay magandang hapon din iha. Aba kagandang bata naman ito. Ito ba ay nobya mo anak?"

"Ah--" Hindi ko alam ang isasagot sa tanong niya.

" No,she's my friend but I hope soon. " Hindi ko narinig ang huli niayang sinabi dahil may biglang boses ang dumagundong sa buong bahay.