ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑΣ:
Το επόμενο πρωί ήρθε. Κοιταχτηκα στον καθρέφτη. Είμαι σκατά όμως. Τα μαλλια μου έχουν φουντωσει. Τα ματια μου ειναι κόκκινα.
Εκλαιγα ναι. Αλλα δεν έχω ιδέα γιατί.
Σίγουρα δεν Εκλαιγα για τον Σταυρό.
Μα καλα ο Αρης γιατί να κανει κάτι τέτοιο;
Φυσικά και του ειπα να φύγει. Δεν Θέλω να τον δω.
Ο Κώστας ειναι και αυτός χάλια. Τον ακούω που σπάει και ρίχνει πράγματα.
Φοβάμαι να πάω δίπλα του. Θέλω να ηρεμήσει πρωτα.
Δεν έχω ιδέα τι έχει συμβεί.
Μερικά λεπτά αργότερα βγαινω εξω. Τα ματια του Κώστα ειναι κόκκινα. Λιγες ειναι οι φορές που τον έχω δει έτσι.
-Κώστα μου τι έγινε;
-αυτό ειναι για εσένα. Είπε και μου έδωσε ενα γράμμα.
Πήγα να το ανοιξω αλλά με σταμάτησε.
-θέλω να το ανοξεις όταν θα είσαι μονη σου. Είπε και εγνευσα.
Εντάξει τώρα με έχει η φαει η περιεργια να ανοιξω το γράμμα.
Ανέβηκα πανω και ξαπλωσα. Καλυτερα να το διαβάσω όταν δεν είναι κανένας εδώ.
Στεναχωρηθηκα που είδα τον αδελφό μου έτσι.
-Στεφ η Κυριακή ειναι εδώ. Είπε και κατέβηκα κάτω και την αγκαλιασα.
Φαίνεται τόσο χαρούμενη. Λογικά επειδή ειναι μαζί με τον Κώστα.
Τον αγαπαει πολύ.
Ετσι είναι η αγάπη; και εγώ γιατί δεν γελαω; γιατί κλαίω; γιατί σπαω σε χίλια κομματια; γιατί;
Τους βλεπω αγκαλιασμενους και ζηλευω. Μετα από εκείνο το φιλί. Αν μου έλεγε όλα όσα νιώθει τώρα όλα θα ήταν τόσο διαφορετικά.
Μα τι λέω; Δεν ένιωσε. Δεν πρόκειται να νιώσει.
Πρέπει να συνεχίσω σωστα;
Να βρω κάποιον άλλον που να με αγαπαει έτσι;
Μα κανένας δεν αγαπαει. Τουλάχιστον όχι οι περισσότεροι.
Τις θέλουν όλες για μια νύχτα και εκείνες θέλουν απλα να λένε πως έχουν παει με πολλους σωστά;
-ειι θα πάμε μια βόλτα θες να έρθεις; με ρωτάει η Κυριακή.
Ο αδερφός μου ειναι χαμένος στις σκέψεις του.
