The girl who travels through the time [By Joy]

Η επιστροφή

  Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και η Άλεξ ήξερε ότι είχε ερθει η ώρα.

''Έλα!Μην ντρέπεσαι!''Την έπιασε απο τους ώμους η Λους.''Είμαι σίγουρη ότι θα λατρέψεις τον μπαμπά μου!Είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος!''Είπε με περιφάνεια.Η Άλεξ ηταν έτοιμη να την ρωτήσει πως γνώριζε κάτι τέτοιο εφόσον δεν τον είχε γνωρίσει όταν..''Έτσι μου είπαν οι θετοί μου γονείς δηλαδή...Η μητέρα μου τους ανάγκασε να με υιοθετήσουν.Πρεπει να παραδεχτώ... Σατανική γυναίκα...Η εξυπνάδα της τύλιξε τον αγαπημένο μου πατέρα...Όταν έκλεισα τα δεκατέσσερα-και εφόσον ήξερα όλη την αλήθεια για τον Όσκαρ-την σκότωσα.''Είπε κοφτά κάνοντας την Άλεξ να ανοίξει διάπλατα το στόμα της.''Τι;Ήταν δεκαεφτά χρονών μόλις με γέννησε.Με εγκατέλειψε χωρίς δισταγμό και αυτό δεν ήταν ευγενικό.''Η Άλεξ που είχε σοκαριστεί από το διεστραμμένο της μυαλό αλλά και από την αναισθησία που δείχνει προσπάθησε να πνίξει τα συναισθήματα της κουνώντας απλός καταφατικά το κεφάλι της και προφέροντας σιγανά ένα απλό:"Αχα...".Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έφτασαν στο μέρος που η Αλεξ συνάντησε τη συμμορία για πρωτη φορά.Μέσα στον χώρο υπήρχε ένα τεράστιο στρογγυλό τραπέζι,στο οποίο όλες οι θέσεις ήταν γεμάτες-εκτός από δύο.

''Παρακαλώ...''Της έκανε νόημα η Λους να καθίσει σε μία από τις πολλές καρέκλες γύρω από το μεγάλο στρογγυλό τραπέζι.''Ευχαρίστως να κάνω τις συστήσεις αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται,σωστά;Είναι όλοι δολοφόνοι..Δεν θα σε ενδιαφέρουν.Τέσπα!...Πρέπει να έχεις καταλάβει ότι έχω άγχος ε..;Φαντάσου εσύ να έβλεπες τον μπαμπά σου ξαφνικά!Οκευ...Πρέπει να ηρεμήσω...''Τελείωσε και κάθισε δίπλα της ακριβώς,σε μία μεγάλη καρέκλα που από πίσω είχε κάτι σαν μία κλεψύδρα με πράσινη άμμο..''Ας αρχίσουμε...''Είπε και όλοι έπιασαν τα χέρια των άλλων.''Πρέπει και εσύ να ενώσεις τα χέρια σου καλή μου...''Η Άλεξ έκανε αυτό που της είπε.

  Μετά η Λους άρχισε να ψυθιρίζει κάποια λόγια που δεν μπορούσε να καταλάβει.Περίμενε υπομονετικά να συμβεί κάτι αλλά δεν έγινε ποτέ τίποτα.Η Λους μετά από λίγο νευρίασε και κοίταξε θυμωμένα την Άλεξ,ενώ αυτή το έπαιζε ανήξερη.

''Αν δεν κάνω λάθος,γλυκιά μου...μου είχες πει ότι μπορείς να χρησιμοποιείς όλες τις δυνάμεις του χρόνου...ΚΑΙ τις τρεις..''Η Άλεξ συνέχισε να το παίζει ανήξερη.

''Όχι,όχι!Σου είχε πει ότι ΕΧΩ και τις τρεις δυνάμεις...Απλός έχω μάθει να χρησιμοποιώ μόνο τις δύο...Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να σταματήσεις τον χρόνο...;Αδύνατο!''Συνέχισε να την εκνευρίζει.

''Φέρτε μου αμέσως μέσα τον Άντριου!!''Φώναξε και δύο από τα παιδιά τσακίστηκαν-στην κυριολεξία-για να τον φέρουν.

''Νόμιζα ότι τους είχες αφήσει να φύγουν!''Την έπιασε από το μπράτσο της η Άλεξ.

''Και εγώ νόμιζα ότι ήξερες να χρησιμοποιείς όλες τις δυμάμεις του χρόνου.Κοίτα να δεις που τα φαινόμενα απατούν!''

''Που είναι ο Κάιλ...;''

''Είναι ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι...''

''Τι εννο-''Τότε μπήκαν μέσα τα δύο αγόρια με τον Άντριου.Του έβαλαν μία καρέκλα δίπλα στην Άλεξ και ξανά-καθίσανε όλοι στις θέσεις τους.

  Η Λους για άλλη μία φορά,με κλειστά μάτια,άρχισε να ψυθιρίζει αυτά που έλεγε και πριν.Η Άλεξ κοιτάχτηκε με τον Άντριου.Αυτός είχε ήδη κλείσει τα μάτια του.Ήταν τόσο ήρεμος.Πως μπορούσε;Τι θα έκανε η Άλεξ;Σίγουρα θα έβρισκε έναν τρόπο να σταματήσει τον Όσκαρ..Μετά από μία κλοτσια στο πόδι από την Λους,έκλεισε και αυτή τα μάτια της.Όλο το δωμάτιο άρχισε να τρέμει.Το ταβάνι είχε αρχίσει να καταρέει.Στο κέντρο του τραπεζιού άρχισαν να βγαίνουν κάπνοι,οι οποίοι ήταν πράσινοι.Ύστερα μία σκυά στην μέση και ένα κοκαλιάρικο μωράκι.Το μωράκι άρχισε να μεγαλώνει σιγά σιγά.

''Τι συμβαίνει;;Ο Όσκαρ είναι αυτός..;''Ρώτησε η Άλεξ,η οποία είχε ανοίξει,όπως όλοι οι άλλοι τα μάτια της.

''Τον έφερα πίσω...Τα κατάφερα!''Είπε με περιφάνεια η Λους.

''Τον έφερες πίσω..;''

''Ναι.Πήγα πίσω στον χρόνο τον σταμάτησα πήρα το μωρό και ήρθα πάλι εδώ.Έχω πάρει τις δυνάμεις σας κούκλα.''

  Η Άλεξ έριξε μία ματιά στο πίσω μέρος της καρέκλας της και η κλεψύδρα ήταν γεμάτη.Είχε πάρει όλες τις δυνάμεις των ατόμων γύρω από το τραπέζι.Αυτό ήταν!Σε λίγο το μικρό παιδάκι είχε γίνει ένα παιδί στην ηλικεία τους.Πολύ λεπτό όμως,τόσο που φαίνονταν όλα του τα κόκαλα.Οι καπνοί εξαφανίστηκαν και το παιδί-ο...Όσκαρ έμεινε όρθιος πάνω στο τραπέζι να κοιτάει γύρω του όλους αυτούς τους άγνωστους.

''Παιδιά!Ο αρχηγός σας πεινάει!Φέρ'τε του το φαγητό του...''

  Η πόρτα άνοιξε και έφεραν μέσα μεγάλα κλουβιά με παιδιά μέσα...Για ένα λεπτό της φάνηκε ότι είδε την..Την...Στέισι...;Και δίπλα της ήταν ο..Κάιλ;!