Baby You're My Destiny

Chapter 26

[Nagising si Maine dahil sa lakas ng hampas ng alon.]

*stretching*

"Umaga na pala!" ヽ('▽｀)/

[Napatulala na naman siya while looking at the whole scenery ng beach.. Dagdag mo pa na parang nagniningning ang tubig dahil pataas na ang sikat ng araw.]

"HAAY.. life goals!" ヾ(*'∀｀*)ﾉ

[Pero natawa nalang siya ng makita ang katabing nakanganga padin.]

"Huy girl, gising na dali!! Tanghali na.. Gagala pa tayo." (^O^)

"Huh?! Ano?! Tanghali na?! Naku! Tara baka hinahanap na tayo nila Tita, yari ako nito!" o(╯□╰)o at hinila na niya patakbo si Maine sa resthouse.

"O andyan na pala kayo, dun na kayo sa loob inaantay na kayo dun ng mga Tito niyo. Kakaen na." bungad ni Tita Helen.

[Sa dining.]

"Good morning po mga Tito!" ｡^‿^｡ masayang bati ni Maine.

"Kayo pala, upo na, kumaen na kayo. San ba kayo nagpunta kagabi? Ngayon lang ata kayo nakabalik." Pag-aalala ni Tito Vicente.

"Ahmm.. Ano po kasi, medyo napainom po kami. Pero dyan lang naman po sa beach.." →_→

"Naku Tito, siya po ang nag-aya hindi ako. Promise." Pageexplain ni Jhe.

"Sige yaan niyo na. Magsabi nalang kayo sa susunod para hindi kami nag-aalala, lalo na sayo Maine. Bago ka palang dito. Baka mayari kami sa pamangkin namin pag may nangyari sayo dito."

"Opo Tito." (^-^) sabay kindat kay Jhe.

"Ngapala, dadalaw daw dito mamaya si Vico, nakasalubong kasi namin sila kanina." pahabol ni Tito Joey.

"At ano namang gagawin ni Vico dito? Ako ba ang dadalawin niya??" (*^_^*) sabay pilantik ng kamay.

"Hindi ikaw pamangkin. Magtigil ka nga dyan. Etong si Maine daw dadalawin."

"T-teka ako po? Bakit daw po?" (⊙o⊙)

"Naku hija.. Ganyan talaga dito pag natipuhan madalas dinadalaw-dalaw."
(-‿◦) simpleng paliwanag ni Tito Joey.

"Huh? Naku mga Tito.. Hindi po pagboboyfriend pinunta ko dito. Tska.. Wala po akong oras sa mga ganyan-ganyan..." →_→

napaakbay naman si Tito Vicente kay Maine habang ngingiti-ngiti si Tito Joey at Jhe. "Napakaswerte naman talaga ng pamangkin namin sayo. Maganda na, loyal pa!" ('∀｀*)

"Tito naman eh." <(_ _)> napayuko dahil nagbablush.

[While Richard and Julie that time ay napagkasunduang mag-usap sa coffee shop ni Maine]

*a long silence*

"Ahem!" Paguumpisa ni Julie. "Nakakapanibago naman.. You're so silent." at pilit na ngumiti.

"Actually.. I.." but Julie stopped her.

"I... know... everything." Tears started to fall. (×_×;

"Anong ibig mong sabihin?? Anong alam mo??" di malaman ni Richard kung iisa sila ng iniisip ni Julie.

"Richard... looking straight at him. I clearly know everything about you and Maine. Matagal ko ng alam yung feelings mo para sa kapatid ko... but I keep ignoring it, dahil mahal na mahal kita... tears burst (>_<｡) I love you so much to let you go... and it really hurts to know na may kahati na ko sayo! And you know what hurts me more? It's the fact that the third party here is my one and only sister. Ang sakit-sakit.. (′へ'、 ) everytime nakikita ko si Maine.. I ask myself bakit siya pa.. Bakit yung kapatid ko pa yung karibal ko? But.. everytime I ask that.. she answers me indirectly by telling me... that she'll do everything to make me happy. That she can give up everything wag lang masira yung relationship namin... na ngayon nga lumalayo na siya because of me! I shouldn't be feeling this... But you know what, I feel so guilty. I feel so selfish! All this time.. wala pa ko nagagawa for my sister, pero siya mula pa nung una.. nagpaparaya na siya." (。_。)