Beangstigend

Hulpeloos

Een woord met een grote betekenis. Hulpeloos betekent vaak in de volksmond: 'Niet meer te redden, afgeschreven.' Een negatief woord, waardoor mensen gedegradeerd worden tot een individu beneden het maatschappelijke niveau. 

Een ontzettende negatieve lading die verbonden wordt aan dit woord, zorgt ervoor dat wij onze medemens als mindere gaan zien. Ze zijn immers hulpeloos, vallen vaak dus niet meer te redden. Hierdoor worden ze afgeschreven. Onwaardig, uitschot van de maatschappij.

Maar zijn deze mensen compleet hulpeloos, of is dit onze opvatting? Maken wij het er niet van? De ervaring leert dat deze mensen zichzelf vaak kunnen redden met minimale middelen, omdat ze door de rest van de maatschappij uitgesloten zijn. Ze leren zichzelf met minimale middelen te leven, of beter gezegd, overleven. 

Er is voor hun weinig tot geen mogelijkheid om zich weer een volwaardig lid van de maatschappij te voelen. Maar, als de kans zich aandoet, dan grijpen ze iedere kans aan, om hun 'hulpeloze' leventje te beteren. Dan is er een kans voor deze hulpeloze mensen om zich weer te wagen in de maatschappij.

Een hulpeloos is persoon is niet altijd hulpeloos, al lijkt het soms alsof geen enkele hulp helpt. Uiteindelijk kunnen er van de hulpeloze individuen waardevolle individuen gemaakt, omdat zij verborgen talenten en kennis kunnen bezitten. Helaas komen deze talenten pas naar voren wanneer er zich een kans voordoet.

Als wij mensen als hulpeloos beschouwen, volwassen mensen met verborgen talenten en mogelijkheden, dan zullen zij dit gaan geloven en zichzelf ook zo gaan beschouwen. Als zij zichzelf als hulpeloos gaan beschouwen, dan zullen zij zich ook zo gaan gedragen. Zodra ze zich zo gaan gedragen, gaat de rest van de maatschappij zich hier ook zo naar gedragen, en ontstaat er een vicieuze cirkel waar erg lastig uit te komen is.

Mensen zijn niet hulpeloos, ze zijn soms alleen even het spoor bijster. Dit moeten wij ze niet kwalijk nemen, want het kan iedereen gebeuren. Je baan kwijt, schulden, je huis kwijt, op straat moeten leven. Als uitschot van de maatschappij gezien worden. Alles wat je nu hebt en waar je nu zekerheid over hebt, kan morgen weggevaagd zijn. Door een faillissement, een ontslag, een onverwachte ziekte, een ongeval. Het is onmogelijk om zoiets te voorspellen. Maar er is 1 ding dat zeker is, en dat het is dat het iedereen kan overkomen. 

Dus staan wij in ons recht mensen hulpeloos te noemen? Ze zelf te laten vechten voor hun eigen waardigheid en een plekje in de maatschappij? Sommige mensen maken verkeerde keuzes en moeten dus leven met de gevolgen daarvan. Maar zou de maatschappij niet een stukje beter worden, als wij in plaats van deze mensen te veroordelen, ze een kans te geven? Op zijn minst een stukje erkenning, dat het niet altijd de fout is van het individu zelf?

Hulpeloos is een woord wat uit het Nederlandse woordenboek verbannen zou moeten worden, alleen al vanwege de negatieve lading. 

Een baby is hulpeloos, omdat deze afhankelijk is van zijn ouders.
Een volwassene is hulpeloos, omdat de maatschappij hem afgeschreven heeft in plaats van opgevangen.