KAYBOLAN YILLAR

4.Bölüm|"Karanlık"

Kar eriyince beyaz kalır mı gece?

Umut tükenince yine çarpar mı kalp?

-Cem Adrian

*

~Kadir

Kontroller tahmin ettiğimden daha uzun sürmüştü.Tahliller,ultrason derken hastahaneden çıkmamız öğleden sonrayı bulmuştu.

Elif bütün bu koşuşturmacada yorgun düşmüş,arabaya bindikten kısa bir süre sonra uykuya dalmıştı.

Kırmızı ışık yandığında kafamı yolcu koltuğunda uyuyan karıma çevirdim.Sağ elini karnının üzerine, sol elini ise gelişigüzel sol bacağının üzerine koymuştu.

Ultrasonda kızımızın kalp atışlarını duyduğunda yüzünde oluşan o beni kendine tekrar aşık eden gülümsemesi aklıma gelince yüzümde bir tebessüm oluştu.

Gayet sağlıklı büyüyormuş minik kızım.Bir sorun çıkmazsa iki ay sonra aramıza katılacaktı.Doktor,son zamanlarda Elifin daha dikkatli olması gerektiğini söylemişti.Aksi halde erken doğum riski yüksekmiş.

Yeşil ışık yandığında arabayı sarsmadan hareket ettirdim.Elif yanımda olduğu zamanlarda arabayı daha dikkatli kullanıyordum.Sonuçta hayatımın anlamı olan iki kişinin hayatı benim ellerimdeydi.Uğruna ölebileceğim karım ve daha kollarıma almadığım kızımın hayatını riske atacak kadar aptal değildim.

Babaannemden bize kalan,şehrin gürültüsünden biraz uzakta olan iki katlı çiftlik tarzı evimize geldiğimizde arabayı park ettim.Emniyet kemerimi açıp arabadan çıktığımda Elif hala uyanmamıştı.

Arabanın etrafından dolanıp yolcu kapısını açtığımda Elif yerinde kıpırdandı.Emniyet kemerini açarken uyanması için sesleniyordum.

"Güzelim geldik,hadi uyan."

Gözlerini açıp bana baktığında alnına minik bir buse kondurup arabadan inmesine yardımcı oldum.Çantasını omzuma astım.Sol kolumu beline sarıp yürümesine destek oldum.

Kapıyı açıp içeri girdiğimizde bizi ilk karşılayan sessizlik oldu.Elif yüzüme baktığında bu durumdan memnun olmadığı çok açık belliydi.

"Umut geç gelir.Nisanın da telefonu kapalı."

Kafasını sallayıp merdivenlere yönelirken "Ben duş alıcam." dedi.

*

Karanlık.

Birçok insanın en büyük korkusudur.Nedenini sorduğunuz zaman cevap çoğunlukla aynıdır.

'Karanlıkta ne olduğunu bilemeyiz.'

Basit ama gerçekçi cevap.İnsan bilmediği,göremediği şeyden korkar.

Ben karanlıktan korkan insanlardan değilim.Tam tersi karanlığı seven insanlardanım.Karanlık olduğu zaman insan daha iyi düşünüyor.Yaşadıklarını,yaşayacakla-rını,yaşayamadıklarını...

On yıl önce Tuna hediyesini o yurtta unutmasaydı şu an burada olabilirdi.Umut ile birlikte kurduğumuz işte bizimle birlikte çalışır,bizimle bu evde yaşar ve herzaman olduğu gibi yine Nisa'yı Umuttan korurdu.

On yıldır,bütün yeraltı mafyaları dahil olmak üzere iletişime geçebildiğim kadar insanlarla konuşmuştum.

En son Kayseri'de terkedilmiş bir binada yaşları sekiz ile onbeş arasında değişen çocukların arasında görülmüştü.Tabi bu yaklaşık sekiz yıl önce olmuştu.