You Told Me Ft. Harry Styles

Hoofdstuk 8

Wat wil je doen?' Vraagt Harry na onze  zoenpartij. Hij kijkt me gretig aan en haalt zijn tong kort over zijn lip. Ik kijk glimlachend weg. 'I don't know' zeg ik.
'Nou ik weet het wel hoor' hij kijkt me plagend aan. 'Harry, nee!' Roep ik en geef hem een tik op zijn arm. 'Sorry, sorry' en hij gooit zijn armen in de lucht.

De zon verdwijnt langzaam achter een grote groep wolken en het wordt kouder. Harry staat op en neemt onze glazen in zijn handen. 'Wat ga je doen?' Vraag ik. 'Naar binnen, het word koud, kom je ook?'
'Ja' zeg ik en loop achter hem aan. Ik voel dat mijn shirt een stuk opgekropen is en trek hem snel naar beneden. Hij loopt het huis weer in.

'Wanneer moet je weer naar Amerika?' Hij zet de glazen neer op de bar en gaat zitten. Hij klopt naast zich. 'Over 6 dagen volgens mij. Paul zou jack nog bellen en dan melden ze het ons.' 'Oh okee' zeg ik en ik kijk hem aan.

'Waar wil je het over hebben?' Vraagt Harry. 'Uhm, heb je zussen?' Vraag ik dan maar. Natuurlijk weet ik dat al, maar moest wat verzinnen. Hij heeft zulke mooie ogen, je verdrinkt er gewoon in. 'Ja. Eentje, ze heet Gemma' Ik ga tegenover hem zitten op de bank en maak mezelf comfortabel door in kleermakerszit te gaan zitten. 'Spreek je haar nog vaak?'

'Ja, bijna iedere dag. We proberen zoveel mogelijk contact te houden.' 'En je moeder?' Vraag ik. Hij lijkt onder de indruk te zijn van mijn snelle vragen en fronst eventjes. 'Die spreek ik ook vaak. Maar helaas zie ik haar niet zo vaak. Ik wil morgen even langs gaan.' Hij kijkt weg en dan weer naar mij. Ik knik. 'Mis je haar, ik bedoel. Het is niet fijn om je familie niet constant bij je te hebben.'

Dan opeens veranderd zijn blik. Je ziet de pijn in zijn ogen. Ik wilde dat ik dit niet zou vragen. Wat dom! Natuurlijk mist hij zijn ouders.
'Sorry' zeg ik. 'Nee het maakt niks uit.' Hij slikt even en zegt dan. 'Ja, ik mis mijn ouders. Iedere dag wel als ik in het buitenland ben, maar je leert er mee te leven. En iedere keer als je ze weer ziet kun je het meer waarderen.' Zegt hij.
'Mooi gezegd' zeg ik. Hij knikt. 'Het is gewoon de waarheid.' Hij kijkt me aan. Lang, te lang. Wat denkt hij? Soms zou ik gedachten willen kunnen lezen. Maar dan alleen op de leuke momenten.

'Heb jij broers of zussen?' Vraag Harry. 'Uhm, nee. Nee niet echt.' Stotter ik terwijl hij me weer wakker maakt uit mijn gedachte. 'Niet echt?' Hij kijkt me grijnzend aan. Ik voel me echt een klein kind bij hem af en toe. Normaal gesproken flirt ik er wel op los bij jongens. Maar bij Harry niet, hij maakt me slap. En laat me stotteren, dit gevoel heb ik nog nooit gehad.

'Je begrijpt wat ik bedoel.' Zeg ik. 'Nou nee. Niet écht eigenlijk.' Hij zette de nadruk expres op 'niet echt' om me te pesten en ik geef hem een sarcastisch lachje. Hij lacht mee. Zijn witte tanden staan mooi bij zijn gekleurde wangen wanneer hij lacht.

'Weetje' zegt hij. 'Ik heb me nog nooit echt zo makkelijk gevoeld bij een meisje. Jij doet tenminste normaal. Ik bedoel maar. Ik hoef bij de meeste maar te zeggen. 'Kom neuken' of ze staan al te kwijlen.' Hij zegt dit heel serieus. Ik schrik even op door zijn woord keuze. En wacht tot hij verder gaat. 'Maar dat is bij jou niet het geval.'
'Oh' zeg ik. Niet wetende wàt te zeggen.
'Is positief hoor.' Meld hij even. Ik lach en kijk even uit het raam. Wanneer ik me omdraai is zijn gezicht weer heel dicht bij. Ik houd mijn adem in, wachtend op wat er gaat gebeuren.

Hij draait met zijn vinger onder mijn kin mijn gezicht om en kijkt me recht aan. 'Je bent bijzonder' fluistert hij. 'Niet zo'n doorsnee meisje.' Ik voel dat ik bloos, maar laat het toe. Hij drukt een kleine kus op mijn mond en laat mijn kin los.

Ik kijk hem aan en hap snel toe. Ik wikkel mijn armen om zijn nek en trek hem dichterbij. Leg mijn benen om zijn middel en hij drukt mijn lichaam dichter tegen zich aan. 'Je weet wie ik ben he?' Vraagt hij. 'Je gaat een moeilijke keuze moeten maken.' Zegt hij. Ik heb geen flauw idee waar hij het over heeft en negeer het. Met mijn handen trek ik aan zijn haar en hij kreunt weer. Hij gaat met zijn hand onder mijn shirt, maar ver komt hij niet want mijn telefoon gaat af.

'Shit' hoor ik hem zachtjes zeggen terwijl ik me van hem los maak. Ik pak mijn telefoon. Onbekend nummer. 'Hallo?' Vraag ik.
'Spreek ik met Liv McCanny?' Vraagt een vrouwenstem. 'Uhm ja. Waar kan ik u mee helpen?'
'Nou' begint ze. 'Ik ben kimberly Dawn en ik werk bij TopModelEngland'
'Uhm, ja. Wat is er?' Zenuwachtig probeer ik mijn droge mond een beetje rustig te houden. Straks gaat ze zeggen dat ik niet meer naar die uitvoering mag. Ik moet en zal les van Cara Delevinge krijgen!

'De directrice wil je graag spreken. Is er een mogelijkheid dat je vanavond kan komen?' Ik kijk even naar Harry en hij kijkt me vragend aan. 'Uhm, ja natuurlijk.' Zeg ik. 'Hoelaat en waar?' Mijn hart maakt een sprongetje.
'Ze verwacht je om 7 uur bij sixteenthroad street 202.' Ik hoor aan de andere kant van de lijn dat ze klikt met een pen. 'Zorg dat je optijd bent, je begrijpt vast wel waarom.' Zegt ze op een lieve toon . 'Ja, heel erg bedankt. Tot zo.' Zeg ik. En ze hangt op.

Zuchtend leg ik mijn telefoon weg. 'Wat is er?' Vraagt Harry.
'TopModelEngland wil een gesprek met me voeren ofzo.' Het klinkt wel erg dom op de manier zoals ik het tegen hem zeg merk ik. 'TopModelEngland wil wat?' Hij klinkt verbaasd. 'Ik denk dat de directrice iets met me wilt bespreken. Tenminste dat werd me verteld .'
'Maar hoe? Hoezo kennen ze jou?' Stotterd Harry. 'Ik voel me een beetje beledigd nu.' Lach ik. 'Oh nee, zo bedoel ik het niet. Ik glimlach en zeg. 'Ik doe een modellenopleiding, ben nu 1 jaar bezig.' Zeg ik.
'Oh vandaar' zeg hij. 'Ik begreep het al niet. 'Dat merk ik' En ik knipoog.

'En nu?' Vraagt Harry. Nou moet om 7 uur daar zijn en het is nu half 5 dus ik moet naar huis denk ik.' Ik bijt op mijn lip. 'Ik breng je.' Zegt hij. Ik knik door het lieve voorstel terwijl ik me even later bedenk dat dat van zelfsprekend was omdat ik helemaal geen auto had!
Hij staat op en pakt zijn auto sleutels van de tafel en zegt. 'Kom' ik volg hem de trap af. Ik kijk nog even naar de woonkamer, niet wetende of ik dit ooit nog ga zien.