You Told Me Ft. Harry Styles

Hoofdstuk 11

Omg! Ik heb nog maar een kwartier en ik moet de ingang nog vinden. Ik was eerst voorbij het bouwbedrijf gelopen en toen had ik de weg weer aan iemand gevraagd en me terug geleid. Maar nu moet ik weer om het gebouw lopen. Ik voel dat ik het vreselijk warm krijg en doe mijn jas uit en bind hem om mijn middel. Even kijken.

Ja hier is het! Een enorme poort staat voor me. Ik zie dat er een soort intercom is en druk op het knopje. Ik veeg even mijn voorhoofd af met mijn mouw en slik een keer. 'Hallo, met Kimberly van TopModelEnglandCollege.' 'Uh,- hallo, met Liv McCanny.' Het is even stil. 'Oh ja. Één momentje. Ik kom eraan.' Zegt ze en hangt op.

Ik wacht ongemakkelijk voor de poort en hoor een piep. Opeens gaat de grote poort open en rolt naar achteren. Ik kijk om me heen en een enorm grote tuin wordt zichtbaar. Ik loop voorzichtig het grindpad op en wacht voor de deur. Ik wil net even in het spiegelbeeld van mijn mobiel kijken of de deur gaat open. 'Hallo, ik ben Kimberly. Welkom.' Ze schud mijn hand en neemt me mee naar binnen. Ze draagt een zwarte kokerrok met daar boven een bordeau rode top en een statement neckless om haar nek. 'Hier is de hal en daar komen alle gasten en bezoekers. Zoals jij.' Voegt ze eraan toe. Ze loopt voor me uit naar een grote ronde balie in het midden van de ruimte.

Er staan aardig wat computers verspreid over de balie en er zitten nog twee vrouwen achter een scherm. Ze knikken even als we aankomen. 'Hier werk ik en ik ben de persoon die met jou gesproken heeft.' Ik knik. 'Weet ik' zeg ik vriendelijk. 'Je mag daar gaan zitten.' Ze wijst naar een stel grote lounge banken.

'Emma haalt je zo op om je naar Mvr Williams te brengen.' Rateld ze door. 'Bedankt.' Zeg ik terwijl ik naar de lounge ruimte loop. Dit is zo cool! Al die meiden die heen en weer lopen met make-up en kleding in hun handen. Sommige kijken een beetje bitchy naar me. Maar daar trek ik me niets van aan. Ik zie mannen in pakken haastig door de hal lopen met soms een paar meiden achter hen aan lopen. Ze lijken gestrest.

Ik begin zenuwachtiger te worden dan ooit. Ik ben nu al een kwartier aan het wachten en iedere keer kijkt kimberly me aan en knikt ze even, waarom doet ze dat? Dit maakt het alleen maar erger. Wat wil die directrice weten?!

'Jij moet Liv zijn?' Vraagt een meisje die misschien 3 jaar ouder is dan ik. Ze lijkt me erg vriendelijk en steekt haar hand uit. 'Ja, klopt' zeg ik en geef haar een zenuwachtige smile.

'Kom je mee?' Ze loopt voor me uit en ik volg haar. We lopen een grote gang in met wel 30 deuren naast elkaar, het ziet er allemaal een beetje oud uit. Niet dat alles kapot is maar een beetje uit de jaren 80. Oude schilderijen, gouden details en een roodvloer tappijt. 'Is het erg?' Vraag ik Emma.
'Erg? Wat?' Ze loopt ietsje rustiger zodat ik naast haar kan lopen. 'Nou is het iets serieus' zeg ik. 'Ik bedoel, is het positief?' Stotter ik een beetje. 'Ik weet het niet precies eigenlijk, niet negatief in ieder geval.' Ze knipoogt. 'Geloof, als het erg had geweest zou je het wel eerder gemerkt hebben. Mevrouw Williams is erg aardig als je dat ook voor haar bent.' Ik slik een keer.

Wanneer ik dacht dat we er waren liep ze weer een gang door, en daarna nog twee verdiepingen met de trap omhoog. 'Hadden we niet de lift kunnen nemen?' Vraag ik hijgend terwijl we de trap op strompelen. 'Haha, die is niet beschikbaar nu. Helaas.' 'Jammer' mompel ik. Ik begin aan Harry te denken. Wat zou hij doen nu? Is hij alleen thuis, of bij zijn vrienden?

'Hier is het.' Verstoord Emma mijn gedachten. 'Oh, bedankt.' Zeg ik en ze legt een hand op mijn schouder. 'Succes.' Zegt ze en loopt weg. Ik zucht een keer diep en klop op de deur. 'Hallo?, kom binnen.' Ik open de deur en zie een enorme kamer voor me. Met in het midden een groot bureau. De vrouw staat op en loopt glimlachend op me af. 'Hallo Liv.' Ik schud haar de hand. 'Hallo mevrouw Williams.' 'Ga zitten' zegt ze. 'Hoe gaat het met je? Kon je het makkelijk vinden?'

'Nou.' Begin ik. 'Ik heb wel de weg moeten vragen af en toe, maar het gaat goed.' Ik geef haar een klein glimlachje op mijn gezicht. 'Mooizo, maar als je iets niet kunt vinden moet je gewoon bellen hoor.' Ze legt een stapel papieren neer op het bureau. 'Maar nu even over het belangrijke.' Ik slik weer.

Ik voel mijn mobiel trillen. Lekker op dit moment gaat iemand me bellen. Ze kijkt me fronsend aan en begrijpt dat ik gebeld word. 'Neem maar even op.' Zegt ze. Ik knik en pak mijn telefoon, het is mn moeder. Ik neem op en ongemakkelijk praat ik tegen haar.
'Hi mam, wat is er?' 'Lieverd, waar ben je?' Ik kijk even naar Mrs. williams en ze glimlacht en tikt met haar pen op de tafel. 'Ik ben met een belangrijk iemand aan het praten.' Hopelijk begrijpt ze dat ik moet ophangen. 'Oh wie?' Oh jezus mam! 'De directrice van TopModelEnglandCollege' Ik kijk naar mijn hand die naast mij lichaam hangt, hij trilt een beetje. Ik steek hem in mijn zak en zeg. 'Sorry, mam. Ik moet nu gaan. Spreek je straks.' 'Ja. Liev..' Ik hing op voor ze nog iets af kon maken.

Ik stop mijn mobiel in mijn zak nadat ik hem op stil heb gezet. 'Mijn excuses, ik had hem uit moeten zetten .' Ik schaam me dood.
'Geeft niet, ik heb zelf ook kinderen en zou graag willen weten waar de mijne zouden zijn.' Ik glimlach. 'Laten we beginnen. Wat heb je allemaal al gedaan?'
'Nou niet zo veel.' Geef ik eerlijk toe. 'Ik heb hier mijn portofolio.' Ik pak het uit mijn tas en schuif het naar haar toe. 'Ik heb twee keer voor een merk in een tijdschrift gestaan en voor de H&M op de website.' Ik bijt op mijn lip. 'Je bent erg eerlijk.' Zegt ze.

Ze kijkt een minuut of twee door mijn portofolio, maar die twee minuten lijken wel uren...