BENİM ADIM KIRMIZI

#BEN KIRMIZIYIM

Ben,neden yaptığımı bilmiyorum. Kanayan bileğime bakıyorum ve vücuduma her gece attığım çiziklerin sebebini bilmiyorum? Jiletin bileğimdeki kanla ahenk içindeki dansını izliyorum ama zevkmi duyuyorum? Hayır. Tek bildiğim mazoşist değilim ben. Tüm bunları hatırlamak için yapıyorum. Ama herşey maalesef uyuyana dek...
Belki uyandığımda bileğime gece attığım çizikleri görürsem gerçek kimliğimi hatırlarım ve herşey aydınlanır diye düşünüyorum. Ama olmuyor, olmuyor işte...
Sabah uyandığımda bileğimdeki jilet izlerini görmek bana ikinci beni hatırlatmıyor. Asla o gölgeler içinde sıkışmış ve sır dolu kimsenin yüzünü görmediği ikinci kişiliğimi sabah hatırlamıyorum. Her şey uyuyana kadar işte. Gece olunca ortaya çıkan ve insanları katleden beni sabah olunca hatırlarım umuduyla tekrardan keskin jileti bileğime dayıyorum ve kolumdan damlayan kanın yolunu milimetresine kadar gözlüyorum. Yine bir umut parlıyor içimde hatırlamak uğruna...
Peki, akan kan ve kolumdaki kesikler canımı acıtıyor mu? Hayır.
Peki bu bana zevk veriyor mu? Hayır.
O zaman niye acımıyor?
Çünkü artık hissetmiyorum. O kadar çok insan katlettim, cinayet işledim, ceset parçaladım ve yaktımki, kolumu kesmek acıtmıyor, diğer yaptıklarımın yanında basit kalıyor. Kafamı sola çevirip Taksim'in bilinmeyen ara sokaklarından birinde kafasını kestiğim son kurbanıma bakıyorum, peki pişman mıyım? Hayır.
Mutlu muyum? Biraz, sonuçta amacıma ulaştım.
Peki ben kimmiyim? Ben kırmızıyım...
Sana bir tavsiye hikaye boyunca kim olduğumu bulmama yardım et, çünkü asla sıradakinin sen olmadığını bilemezsin...