Ik vloekte zachtjes toen ik naar het klokje om mijn pols keek. Ik keek op naar Jai en zag hem slikken.
De vage mos groene letters tikten vrolijk door. 'Het is niet eerlijk Claire!' .Zei Jai met geklemde kaken.
Terwijl mijn klok al bijna op zijn einde liep zag ik dat zijne nog genoeg tijd had. Ik beet op het puntje van mijn tong om de tranen binnen te houden. Zijn klok was nog nieuw, helder en de cijfers waren duidelijk zichtbaar. Verwensingen naar de crew gingen door mijn hoofd. Wie in godsnaam had dit spel bedacht? Onopgemerkt was Jai opgestaan. 'Wat ga je doen Jai?'.Ik keek omhoog en trok vragend mijn wenkbrauw, het was geen tijd voor spelletjes. Jai zuchte, en krabte op zijn achterhoofd. 'Ik denk dat het tijd is Claire'. Een geschokt geluid kwam er uit mijn keel, zo snel als ik kon stond ik op en pakte mijn mes. Ik was erop voorbereid, Jai ging me veraden. Hoe kon ik zo stom zijn om hem te vertrouwen!
'Nee Claire, dat is niet mijn bedoeling!'.Hij hield geschokt van mijn reactie zijn handen voor zijn gezicht. Vertwijfeld liet ik me arm zakken. 'Wat dan Jai?'.Mompelde ik, wetend dat Jai het zou horen. Ik hoorde hoe hij zucht en zocht naar antwoorden. 'De pact is over Claire, dit gaat hem niet worden, ik wil je niet vermoorden Claire, maar we zijn nog maar met 6, ik ..' Hij zuchte opnieuw en wreef gestresst over zijn voorhoofd. 'Het is beter dan weg ga'. Ik knikte en vocht nog harder tegen de tranen. 'Du dit is het einde?'. Zei ik met versmoorde stem. Jai knikte bevestigend en liep langzaam naar me toe. 'Ik wil nog 1 ding doen Claire'. Hij zei het aarzelend. Plots zette hij twee grote stappen naar voren en pakte mijn gezicht beet. Voor ik het door had plante hij zijn lippen op de mijne.
Verbaasd kuste ik hem terug. Wat had ik in de Arena te verliezen? Tijd, die was toch al bijna op. Langzaam liet Jai los en keek me aan. 'Tot ziens Claire Greene moge uw leven worden bekroont met geluk'. Hij glimlachte. En draaide zich om.
En voor ik het door had stond ik daar alleen, ik ving nog een glimp op van Jai die de bossen in verdween. Ik was alleen meer dan ooit. Het enige wat ik nu nog bij me was de klok met mijn leven erop, de klok die over precies 5 dagen en 2 uur afging.
