Nina Potter- Nowe Życie

Jak zwykle początek... cz.1

Wszystko się zaczęło od skończenia moich jedenastu urodzin. Moja prawna opiekunka, pani Mc'Night, codziennie dostawała listy. Zawsze, kiedy chciałam się dowiedzieć, co to za listy, ciocia krzyczała do mnie , że to nie jest moja sprawa. Wszystkie listy spalała w piecu. U nas, na przedmieściach Londynu, wszyscy się znali i kiedy do nas zaczęły przylatywać sowy, było to przynajmniej dziwne. Pewnego dnia ciocia po prostu postanowiła, że się wyprowadzimy. Nie wiedziałam, że mówi to na serio i że aż tak daleko, bo wyprowadziliśmy się aż do Polski! Tak dokładniej to do małej wioski o nazwie Wysokowo, znajdującej się niedaleko Gdańska. Wioska była bardzo spokojna; mieszkało tylko dwustu mieszkańców. Od tamtej pory nie dostawałyśmy żadnych nieproszonych listów.
Tak to trwało do momentu, kiedy miałam piętnaście lat. Już od początku dnia w domu była dziwna atmosfera. Ciocia kazała mi po śniadaniu wyjść na dwór, żebym tylko nie siedziała w domu. Nie wiedziałam,o co jej chodzi, dlatego też od razu po śniadaniu wyszłam z domu i poszłam do stadniny znajdującej się niedaleko mojego domu.
Stadnina należała do ojca mojej najlepszej koleżanki, Mai Markiewicz. To ona mi pomogła zapoznać się z innymi ludźmi. To dzięki niej nauczyłam się też jako tako mówić po polsku.
Jak weszłam do stadniny, zobaczyłam ją, jak Koronie- koń arabski, ulubiony koń Mai, czesała warkoczyki z grzywy. Jak mnie zobaczyła, szybko do mnie podbiegła i na powitanie przytuliła.
- Co tak wcześnie przyszłaś?- spytała Maja
- Ciocia kazała mi wyjść z domu- powiedziałam- Pewnie ma już mnie jak na razie dość...
- Nie przejmuj się tą starą ropuchą- machnęła ręką Maja- Nigdy jej nie lubiałam
- Już mi to powtarzasz chyba tysięczny raz- zaśmiałam się. Ona po chwili też się zaśmiała
***
Idziemy razem przez wioskę, żeby kupić w sklepie sobie coś do jedzenia. Jednak w pewnym momencie, jak przechodziłyśmy koło mojego domu, poczułam, że coś jest nie tak; zawsze było przecież słychać coś z domu, ale teraz była cisza. Jednak po chwili pomyślałam, że ciocia może znowu chce się odprężyć.
- Coś jest nie tak?- spytała Majka, jak ciągle patrzałam się w stronę domu.
- Nie...- odpowiedziałam- Choć... Trochę cicho jest; zawsze był jakiś hałas, nie?
- Nie przejmuj się, pewnie twoja ciocia sobie odpoczywa od ciebie- się zaśmiała. Udałam, że jestem na nią obrażona i poszłam sama do przodu. Po chwili tzw. foch mi przeszedł i dalej szłyśmy przez wioskę.

Wracam po mile spędzonym dniu do domu, szczęśliwa cała, bo wreszcie mogłam cały dzień spędzić z Majką. Ale jak weszłam do domu, cała moja radość zamieniła się w szok. Wszystko w mieszkaniu było, jakby przez nie przeszedł huragan. Wszystko było wyjęte z szafek, leżało na ziemi; ktoś coś musiał szukać. Ale nagle zaczęłam się zastanawiać, gdzie jest ciocia. Najpierw wbiegłam do kuchni, ale jej tam nie było. Tak samo w salonie, jej sypialni i mojej sypialni. Następnie zajrzałam do jej pracowni; była inżynierem. I tam ją znalazłam, ale leżała na ziemi cała sztywna i bez życia. Szybko uklękłam przy niej i sprawdziłam puls, ale już nie żyła. Tak naprawdę, nie płakałam, tylko byłam w szoku. Kto mógł w biały dzień ją zabić? I kiedy?
Po chwili dopiero zobaczyłam, że trzymała coś zgniecione z dłoni. Delikatnie to wyjęłam z jej uścisku. Okazało się, że to był jakiś list. Ale zanim zdążyłam go przeczytać, usłyszałam jakieś odgłosy z drugiego końca domu...
-------------------------------------------------------
Wiem, że może na razie się nic takiego nie dzieje, ale "Jak zwykle, początek..." 😉 Zachęcam do komentowania i wyrażania swojej opinii 😀