Merhaba ben Rachel. 18 yasındayım. Londra'da oturuyorum. Ailemi geçen sene trafik kazasında kaybettim. O günden sonra hayatıma yaşayan ölü olarak devam ettim. Aileme en çokta anneme olan düşkünlüğümden dolayı bu durumdayım. Her neyse bu konuları kapatalım. Üniversiteye başladığımdan beri birinden çok hoşlanıyordum. Onu elde etmek için her şeyimi verebilirim. Ama o bana bakmıyordu. Göz göze bile gelmemiştik. Arkadaşlarım bile ona aşık olduğumu anlamıştım ama o anlayamamıştı bu çok canımı acıtıyordu. Hayata tekrardan tutunmamı sağlamıştı ona olan sevgim ama onun benim varlığımdan bile haberi yoktu. Çok canımı yakıyordu bu olay. Yine her zamanki gibi akşam olmuştu. Gecenin karanlığı ve sessizliği bana yalnızlığı hatırlatıyordu. Londra akşam saatlerinde çok soğuk olur. Yanında sarılabileceğin biri yoksa daha da soğuk olur. Bu yüzden akşamları sevmiyorum. Evde yalnız olmak ayrı koyuyor insana. İçim sıkılıyor. Daralıyorum. Koskoca evde tek olmak bana göre değil. Duvarlar üstüme üstüme geliyor. Gözlerimi kapatıyorum. Yalnızlığıma sarılıyorum ve ağlıyorum. Sadece ağlıyorum...
