Μετα απο μηνες :
Οι μέρες περνάνε χωρίς ο Αρης να έχει δώσει κάποιο σημάδι ζωής.
Ουτε ενα τηλέφωνο.
Μονο με τον Κώστα μιλάει ελάχιστες φορες.
Φαίνεται η θλίψη στα ματια του κάθε φορά που του τηλεφωνεί.
Τύψεις νιώθω. Αν δεν του έλεγα να φύγει τώρα θα ηταν εδώ μαζί με τον Κώστα. Θα λέγανε βλακειες.
Εμείς θα μαλωναμε λογικά η θα μπορούσαμε να ειμασταν αγκαλιά αλλά μονο στα όνειρα μου σωστα;
Αυτους τους μηνες μου πέρασαν η ειρήνη με τον Γιώργο μαλώνουν αρκετά.
Συνέχεια για βλακιες .
Η Κυριακη με τον Κώστα τα πάνε πολύ καλα. Προσπαθεί να τον κάνει να ξεχάσει το όλο θέμα με τον Αρη.
Τα καταφέρνει πολλές Φορές. Πιστεύω πως αν δεν ηταν εκείνη θα εχανα και τον αδερφό μου.
Οσο αναφορά εμένα.
Ναι ίσως δεν το πιστεύετε αλλά είμαι μαζί με τον Σταύρο.
Με παρακαλούσε να τον συγχωρεσω και αυτό εκανα.
Σιγά σιγά κάναμε όλο και περισσότερο παρέα και έγινε οτι έγινε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχω ξεχάσει τον Αρη.
Αλλά έπρεπε να προχωρησω σωστα;
Σε λίγο πλησιάζουν τα γενέθλια μου.
Δεν ξέρω τι να κάνω.
Για την ακρίβεια δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Αλλά θα αρχίσουν όλοι το κήρυγμα και δεν μπορώ.
Μόλις μπηκα σπίτι.
Η μέρα σήμερα ηταν τόσο κουραστική.
Ο κάθε καθηγητης να λέει τα δικά του και εσύ να σκέφτεσαι τα προβλήματα σου.
Ποιος νοιάζεται όμως ε;
-Στεφ . Φώναξε ο Κώστας.
-εδωω. Είπα καθώς ήμουν στην κουζίνα.
-πως εισαι; ρωτησε
-καλα.
Παντα αυτή η ερώτηση. Κάθε φορά το ίδιο ψέμα.
Το κινητό μου χτυπάει.
Σταυρός❤ γράφει πανω.
-ναι;
-μωρο μου τι κανεις;
-καλα εσύ;
-καλα και εγώ. Θα πάμε βολτουλα σήμερα; με ρώτησε με μια γλυκιά φωνη κάνοντας με να γελασω.
