Someone Borrowed (Completed)

EPILOGUE

"Wayne." Humigpit ang yakap ko kay Selena nang marinig ang pagtawag niya sa pangalan ko. Umiling iling lang ako at lalong sumiksik sa leeg niya.

"Wayne." Ulit niya pa sa nahihirapang tono. Pumiyok siya kaya kusang naglandas na ang luha sa mga mata ko. Kanina ko pa ito pinipigilan pero noong marinig ang hikbi niya ay tuluyan na akong napaiyak gaya niya. Aalis na siya. Aalis pa rin siya pagkatapos kong magmakaawa sa harapan niya. Iiwan niya ako para sa pangarap niya. Masakit sa akin na hindi ako ang priority niya kahit siya na ang sa akin. She is my priority. And it hurts so damn much knowing we don't feel the same thing. Uunahin at uunahin pa din niya yung pangarap niyang makasama ang mama niya. I don't want to sound selfish, but I want her to stay by my side until we graduate. I have so many plans in my head for the both of us. But seeing her slipping away from me just killed all of my hopes for us two.

"Don't worry, may internet naman na. Pwede tayong magvideo call." Damn. Ilang beses ko na bang narinig iyan mula sa kanya? Ayoko! Ayokong hanggang sa video call lang kami. My love for Selena was too much to the point that I was too damn afraid to let her go and pursue her dreams without me. I want us to pursue everything she wants, together. I was stucked on our love. Akala ko noon, sa aming dalawa lamang iikot ang buhay ko. Na hindi ko kakayaning mawala siya. Umalis siya ng hindi tumingin pabalik sa akin. Ipinagpatuloy pa din niya ang binabalak niya kahit pa alam niya kung gaano ako masasaktan sa naging desisyon niya. First three months of being away from her was hell. Walang araw na hindi ko siya naaalala. I always stalked her facebook page and instagram. At kahit wala akong twitter ay nakagawa ako ng account para malaman lang kung ano ang ginagawa niya. I missed her everyday. Noong mga naunang mga buwan ay palagi kaming nagvivideo calls.

"I missed you po. Kamusta ang araw mo?" Nakangiti niyang tanong sa akin pagkatapos. Matamlay akong ngumiti at hinawakan ang screen na parang pakiramdam ko ay siya mismo ang hawak ko sa mukha.

"I missed you too." Pabulong kong sagot dahil naiiyak na ako. Miss na miss ko na siya. Kahit nakakabaklang pakinggan. Sobrang miss ko na siya. At kaunting tulak na lang talaga at susundan ko na siya, kung maaari lamang sana. Nagkwentuhan kami buong magdamag kahit pa umaga doon sa kanya. Kung anu ano lang ang napag usapan namin. Nakita na daw niya ulit ang mama niya. Masaya daw siya sa bagong buhay niya pero syempre daw mas sasaya kung magkasama kami. Doon palagi natatapos ang usapan namin. At bago ako ulit matulog ay ini-stalk ko lahat ng social sites na may account siya. Gaya na lang ng imstagram. Napakunot ang noo ko ng makita ang bagong post niya. Sa likod ay may lalake at nakaakbay pa sa kanya. Lalo akong nag alburuto noong mabasa ang mga comments na agad na nagdagsahan.

Xgen: you look good together
Henry: sagutin mo na girl.
Stella: the hearthrob is falling finally.
Fiona: 😍😍😍 love is in the air.

Ilan lamang iyon sa mga nabasa ko. Hindi ko na tinapos lahat dahil sa selos na naramdaman ko. Tang ina. Ito ang ayaw ko sa long distance relationship. Kung anu anong pumapasok sa utak ko.

Ganoon pa din ang naging daan ng komunikasyon namin. Palaging ganon hanggang sa bigla na lamang dumating ang araw na bigla na lamang siyang tumigil. I searched for her facebook account and I was in panicked when I never saw it. I'm certain it was deactivated. Her twitter and instagram werr not updated either. I almost went berserk when I realized she did it in purpose. She cut our connections? Pero bakit? Dahil ba sa lalakeng nakapicture niya noon? Tang ina lang. Mas lamang naman ako ng ilang paligo dun! Para ngang bisugo ang walang hiyang iyon!

I've waited for her to comeback. Araw? Linggo? Buwan? Hanggang sa umabot ng taon. I admit, hindi ako kasing tibay ng iba. Marupok ako. Lalo na at sobrang nasaktan ako sa pambabalewala niya bigla sa relasyon namin. Hanggang sa napagod ako sa kakahintay. Sa kakaasa. I was wrecked and unwilling to move on but Chantal came into the picture. She took care of me. Ipinakita niya na may halaga ako. Akala ko noon, napamahal siya sa akin. Akala ko talaga kaya ko ng magmahal ulit. I even proposed to her thinking that we will end up together but damn it, kung kailan tingin ko ay nakaahon na ako ay tsaka pa siya bumalik.

Noong una ay ayaw ko na siyang isipin. Ni ayaw ko na siyang makita at kausapin pero trinaydor ako ng sarili kong puso. Natagpuan ko na lang ang sarili ko na minamahal siya ulit. Nagkabalikan kami habang engage ako kay Chantal. Binalikan ko siya kahit na alam kong may iba na akong dapat na pagtuunan ng pansin. Hindi na dapat. Hindi ko dapat ginagawa ito Pero tang ina lang, mahal ko eh. At nagpapakagago ulit ako dahil lang sa mahal ko eh.

Akala ko okay na ulit. Pero dumating nanaman ang pagsubok sa aming dalawa. Chantal has a heart disease. I never wanted to let go of my love but Chantal needs me more. So I stayed. Kahit pa na ikamatay ko na noong iwan ko siya. Kahit pa na halos gabi gabi ay nanghihina ako sa kakaisip na sana hindi ako umalis. Na sana siya pa din ang kasama ko ag hindi si Chantal. God knows kung gaano ako nagpigil na huwag na siyang makita, pero inunti unti nanaman akong paglaruin ng tadhana. Muli, natagpuan ko ang sarili kong humihingi ng pagkakataong kunin niya ako ulit. Na tanggapin niya ako ulit. Muntikan na siyang umayaw. Pero siguro dahil mahal niya din ako ay pumayag siya. Doon kami tuluyang sumaya dahil tuluyan kong iniwan ang responsibilidad ko kay Chantal para makasama si Selena. I married an enigmatic and strong woman. Not to mention, an irreplaceable one. Kahit siguro ilang babae ang dumaan sa buhay ko ay mananatiling si Selena pa rin ang tanging babaeng kaya kong mahalin ng ganito. Nakakatakot mang mahalin, pero alam mo sa huli, maipapanalo mo pa din? Madaming naging hadlang sa buhay naming dalawa. Muntikan siyang mawala ulit sa akin noong nga panahong naniwala ako sa kasinungalin ni Chantal. Akala ko anak ko ang anak na dinadala niya. I almost lost the girl I love for the sake of someone else. Pero buti na lang at hindi iyon tuluyang nangyari. Nabuo pa din kami. Nagkabalikan pa din kami.

"Baby." Inayos ko ang buhok niyang tumabing sa mukha niya noong mag angat siya ng tingin sa akin.

"Hmm?" Sambit niya. I smiled at her with content before kissing her.

"I love you." Hingal kong sagot. Ngumiti naman siya ng pagkalawak lawak bago ako niyakap ng mahigpit.

"Mahal din po kita." Masaya niyang tugon. Hinalikan ko siya sa gilid ng kanyang ulo bago binuhat papasok sa banyo. Napasigaw siya sa gulat pero agad namang kumapit sa leeg ko. "Saan tayo pupunta?" Takang tanong niya. Nginisihan ko siya ng nakakaloko. Ewan ko kung naintindihan niya ang ibig kong sabihin, pero siguro, oo dahil namula siya. Hinampas niya ako sa balikat at isiniksik ang ulo sa leeg ko sa hiya. Napahalakhak ako bago siya tuluyang ipasok sa banyo.

"I'll clean you up. But before that, we'll make love in here baby." I said hoarsely before biting her ear. She just moaned my name when I inserted my finger in her core.

I will never get tired loving this woman. Sa dami ng pinagdaanan naming dalawa, leaving her will no longer be my option. Mahal na mahal ko siya at handa akong makipagpatayan huwag lang siyang kunin o hiramin ng iba.