Kumam

{ 17 BöLüM }

Keyifli okumalar..

☆ a dokunmayı unutmayın :)

Bu cesaret bana nereden geliyor bilmiyorum ama şimdi karizmamı çizecek bir haraket edemem. "Gerçek mi bu?"dedi Baran bana inanmayarak bakarken. Başımı sallayıp "Gerçek ağam"dedim. Gözlerinin içi gülümsüyordu ama bir şey yapamıyordu.

Bu kadar kişinin arasında utancdan ölüyordum. Yılmaz ağa sevincle "Duyduğunuz gibi. Ne 3 cu geline ihtiyac var ne de Ezo'nun gitmesine"diyip içeri girdiğinde Zümrüt "Hayır "diye bağırıp üstüme koşmaya başladı. "Benim çoçuğumu öldürdün sen. Bende seninkin öldüreceğim "derken Baran önüme geçdi. Zümrüt'ü de babası tutdu.

"Sen hamile değildin"dedi Baran Zümrüt'e ama işde kendin inandırmış buna. Baran derin bir nefes alarak "Bence Zümrüt'ü bir kaç günlük yanınızda götürmelisiniz"dediğinde herkes bir Baran'a bir de Murat ağa'ya bakdı.

Murat ağa sinirle Zümrüt'ü sürüklüyerek "Yürü gidiyoruz"dedi ama Zümrüt hayır diyordu. Neyse ki gitmişlerdi. Bende odama çıkmışdım. Bir anda kapı açıldığında Baran'a bakdım. Hızla yanıma gelip bana sarıldı. Alnımdan öpüp "Teşekkür ederim"dedi sakin bir sesle. Hafif gülümseyip kafamı göğsüne yasladım.

"Zümrüt ne olucak?"dediğimde "Bir kaç gün geçsin gidip getireceğim. Alışıcak bu duruma"dedi.

Ben nasıl onun bana yapdıklarına alışdıysam o da alışıcak elbet...

Sabah olduğunda hastaneye gitmişdik. Gerçekden hamileydim. Ve bunu ev ahalisi duyduğunda baya sevinmişlerdi. Kaynanam bile "Artık bir iş yapma kızım. Hepsin çalışanlar halledecek"dedi. Bu yelloz bir kaç saniye içinde değişmişdi.

Daye'yse sevincinden yapmadığını bırakmamışdı. Bana ve bebek için bir sürü şey almışdı. Evde bir sürü misafir vardı. Herkes biliyordu artık hamile olduğumu. Bir sürü hediye ve misafir gelip beni tebrik ediyordu. Böyle olacağını bilsem önceden yapardık biz bebek.. Bu düşünceme kıkırdamadan edememişdim.

Zümrüt yokdu ve çok mutluydum nedense. Baran benimle ilgileniyordu. Ona ne hissetdiğimi bilmiyordum ama aklımdan bir dakika bile çıkmıyordu. Seviyormuydum acaba? Hala ismini koyamadığım bir duygu.

Bir kaç gün sonra Zümrüt'de eve gelmişdi. Bana sinirle bakıyordu ve hiç konuşmuyordu. Bende sürekli odamda takılıyordum. Bir sürü dizi izliyordum ne yalan söyleyim hamilelik işi bana yaramış. Neredeyse böylece 1 ay geçmişdi.

Karnım hafif çıkmışdı. Her hafta Baran'la hastaneye gidip kontrol etdiriyorduk ama çok şükür çoçuk sağlıklı. Şimdide hastaneden yeni çıkmışdık. "Baran"dediğimde bana bakdı. "Şey.. Benim canım pizza çekdi"dediğimde bana bakdı. Sonra gülümsedi. Arabanı çalışdırıp pizzacıya sürdü. Bir masaya oturup şifariş verdik. "Şey işe gec kalman sorun olmaz mı?"dedim. Başın hayır anlamında sallayıp yüzüme düşen saçımı kulağımın arkasına atdı. "Sizden önemli değil"dediğinde hemen kızarma moduna girdim.

Gelen sıcak pizzayla olanları unutmuşdum bir anda. Bir kaç dakika içinde 4 tane dilim yedim ve doydum. Ah cidden canım acayip çekmişdi.

Baran'a baktığımda gülümsüyordu. "Neden gülüyorsun?"dedim ona ters ters bakarak. "Hiç böyle hayal etmemişdim"dediğinde anlamayarak "Neyi?"dedim. "Bizi"dedi.

Gözlerimi ondan kaçırarak etrafıma bakmaya başladım. Sonra yeniden ona döndüğümde kıkırdıyordu. Ah lanet çok utanıyorum şu an.

Yüzüğümle oynarken ellerimden tuttu. "Ezo.."dediğinde ona bakdım. "Evlendiğimiz gün sana aşık olmuşdum"dediğinde bir an kalbim durdu sanki ve merakla "Gerçekden mi?"diye sordum.

"Evet ama sen benden korkuyordun. Benden korkmaman için seninle arkadaş gibi davrandım. Sonra seni arkadaşım gibi gördüğümden sana dokunamadım. İstedim önce ama sen kuma geleceğini duyunca çok sevinmişdin. Benim hiç bir şansımın olmadığını düşündüm. "dediğinde merakla onu dinliyordum.

"Ama Zümrüt'ünde çoçuğu olmayacak. 3 cu bir kız daha istemiyordum. Sen vardın. Bir anda aklıma girmişdin ve çıkmıyordun. Yapdığımdan pişman değilim. Seni hala sevdiğimi anladım. Peki sen beni seviyormusun?"diye sordu.

"Ben.. Ben şey bilemiyorum"dediğinde bir an yüzü düşdü. "Neyse artık kalkalım"diyip ayağa kalkdı ve gidip hesabı ödedi. Bende ayağa kalkıp onun gelmesini bekledim.

Beni konağa sokup kendisi işe gitti. Bir şey söylemiyordu. Öylece çekip gitti. Bende salona geçip geldiğimi bildirdim. Zümrüt'e bakdığımda makyaj yapdığın gördüm. Baran onunla kalacağı geceler hep böyle süslenirdi.

Odama çıkarken hala aklımda Baran'ın söyledikleri vardı. Beni seviyor...

Aslında o Zümrüt'ün yanına gidince onu kıskanmıyor değilim. Yani işde istemiyorum onunla olmasını. Bir tek ben olayım istiyorum. Ah utancdan ölüyorum şu an.

Üstümü çıkarıp kendimi yatağa atdım. Daha çoçuğum neredeyse bir aylık. Daha doğmasına çok var. Ben böyle kıskanclık yaparak strese girmezmiyim acaba. Ya bebeğime zarar verirsem. Of çok düşüncesizim. Bu konu üstünde dikkatli olmalıyım.

*****

Akşam yemeğinden sonra odama çekilmişdim. Baran sinirli gözüküyordu hala. Bana bakmıyordu bile. Odada volta atarken kapı açıldı. Baran gelmişdi. Ona bakarak hafif gülümsedim. "Gece uyumadan önce üstünü iyice kapa iyi geceler"diyip çıkmak isterken onu tuttum.

Bana bakarak açdığı kapını kapattı.

"Bir şey mi oldu?"dedi endişeyle. Başımı hayır anlamında salladım. Sahi ben ne yapıyordum böyle. Resmen gitmesini engelliyorum. Hayır kıskanmıycakdım,dikkatli olmalıyım ama olmuyor.

"Baran. Ben seni seviyorum. Ben Zümrüt'e gitmeni kıskanıyorum"dediğimde bir an gülümsedi. "Gerçekden mi?"dediğinde başımı salladım. Yanıma yaklaşıp dudaklarıma yapışdı.

Bu gece Baran'ı bekleme Zümrüt...