Οπώς μου είπε μια μικρή καλη μου φίλη, οι σχέσεις έχουν την μορφή κορδονιού,γεμάτο και κατασκευασμένο απο λεπτά και πολλά τριχοίδια,αυτα είναι οι στιγμές που απαρτίζουν και χαρακτηρίζουν την διαρκεια της υπάρχουσας σχέσης.Αυτό το κορδόνι λοιπον βγαίνει σε πολλά μεγέθη, μεγάλο και δίχως ορατό τέλος για μακροχρόνιες,μεσαίο που ξέρεις οτι κάποια στιγμη θα επέλθει το τέλμα δίχως να ξέρεις το πως και το γιατί και τέλος τα τόσα δα κορδονακια οπου τα ζείς και τα βιώνεις μόνο και μόνο για να το κάνεις επειδή δεν έχεις κάτι άλλο να ασχοληθείς και να αναλωθείς.Ποντάρεις και τα δίνεις όλα,όσα έχεις και δεν έχεις στα μεσαία ,να τα ζήσεις να τα βιωσεις να τα νιώσεις. Σε κάθε τράνταγμα που γίνεται στην σχέση δημιουργείται και ένας μικρός κόμπος, δεν φαίνεται καν δεν ενοχλεί οπότε και το προσπερνάς.Τράνταγμα το τράνταγμα παρατηρείς οτι έχουν μαζευτεί πολλά κομπάκια, το παλεύεις να τα λύσεις ένα ένα, στην αρχή νομίζεις οτι θα τα καταφέρεις μέχρι που καταλαβαίνεις οτι οι κόμποι τελειωμό δεν έχουν και η διάρκειά της σχέσης έχει μειωθεί .Εξαντλείται η υπομονή και η επιμονή σου.Τι κάνεις?? Το κόβεις? Το αφήνεις όπως είναι? 'Η παλεύεις να τα λύσεις όλα με προσπάθειά μεγάλη?Με μια προϋπόθεση βέβαια,να μην είσαι μόνος σου στην θέση εκείνη ,να εχεις την βοήθεια ενος συνεργού, του δικού σου αυτοαποκαλούμενου ανθρώπου.
