Complicated

Κεφάλαιο 12ο

Πήρα το γράμμα με τα χέρια μου να τρέμουν και το άνοιξα σιγά σιγά με δάκρυα στα μάτια γιατί ήξερα περίπου τι θα γράφει. 

"Συγνώμη που έφυγα τόσο νωρίς, η μαμά μου με βρήκε και είπε να φύγουμε και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. Σ' αγαπάω. -Γιώργος"

Είναι σοβαρός; Γιατί δεν με ξύπνησε; έπρεπε να ξέρει ότι αυτός είναι πιο σημαντικός από τον ύπνο μου, έπρεπε να ξέρει ότι ήθελα μια τελευταία αγκαλιά, να τον χαιρετήσω, να τον φιλήσω. Για να πω όλη την αλήθεια, απογοητεύτηκα. Είναι υπερβολικό το ξέρω, αλλά πως μπόρεσε να μη σκεφτεί εμένα; Να καταλάβει πως θα ένιωθα αν έβλεπα ένα κομμάτι χαρτί αντί για εκείνον; Εγώ δεν θα ψάξω για αυτόν. Αν θέλει τόσο να με ξαναδεί και αν έχει έστω και λίγες τύψεις για ότι έκανε, να έρθει να με δει ο ίδιος.

Ξέσπασα σε λυγμούς και προσπάθησα να μη κάνω φασαρία, αλλά ήθελα τόσο να φωνάξω και να βγουν όλα από μέσα μου.. Συγκρατήθηκα όμως, σκούπισα τα δάκρυα μου και πήγα να φάω κάτι από τη κουζίνα και βρήκα τον πατέρα μου να κάθεται στο τραπέζι. Δεν του μίλησα και ούτε πρόκειται, δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν, ένιωθα μόνη μου.

"Χέιλι;"

"Δεν μπορείς να με παρατήσεις ήσυχη;" ρώτησα με μια ανησυχητική προς τον πατέρα μου ηρεμία με μια μπάρα σοκολάτας στο χέρι και χωρίς να έχω γυρίσει να τον κοιτάξω ούτε δευτερόλεπτο.

Τα μαλλιά μου ήταν ανακατεμένα από τον ύπνο, τα μάτια μου μισόκλειστα σαν νεκρή και το σώμα μου αδρανές. Έπεσα στον καναπέ, ακούμπησα τα πόδια μου στο τραπέζι, έβαλα ένα κανάλι στη τηλεόραση, κοιτούσα την οθόνη, όμως το μυαλό μου ήταν σε αυτόν. Είχα συνεχόμενες κλήσεις από την Κατερίνα, αλλά δεν απάντησα σε καμία από αυτές.

"Ξέρεις" ακούστηκε η φωνή του πατέρα μου ξανά από πίσω μου καθώς έβγαινε απο την κουζίνα, "δεν θέλαμε να σας πληγώσουμε, απλά θέλαμε να έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας"

"Τι εννοείς;"

"Είστε σχεδόν έφηβοι και οι ορμόνες σας είναι ανεξέλεγκτες.."

"Πας καλά; Τι είναι αυτά που λες; Είμαστε μόνο 13, δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό!"

"Εκείνη τη στιγμή όμως.."

"Αν τα λες αυτά τα πράγματα για μένα από τέτοια ηλικία, δεν με ξέρεις καθόλου. Και δεν μπορούσατε απλά να βεβαιωθείτε από εμάς τους ίδιους ότι δεν θα συνέβαινε τίποτα; Έπρεπε να μετακομίσει; Θα σας λέγαμε την αλήθεια ούτως ή άλλως."