Öncelikle herkese merhaba, profildede belirttiğimiz gibi MADALYON bizim wattpad de paylaştığımız ilk hikayemiz. Tanıtım için ayrı bir bölüm yazmak istemediğimiz için (biz=Nazar ve Merve :) burada kısaca bilgi vermek istedik. ana karakterimiz Derin. Derin, annesini 5 yıl önce kaybetmiş ve babasıyla yaşayan varlıklı bir üniversite son sınıf öğrencisi. Annesinin kaybının ardından büyük bir çöküş yaşamıştı ve bu durumdan en yakın arkadaşlarından biri olan Emir sayesinde kurtuldu. Emirle benzer şeyleri yaşadıkları için birbirlerine destek olarak atlattılar zor zamanlarını. Emir, Derin ve birde Miray var. Bunlar birbirine çok bağlı 3 yakın arkadaş. Son seneleri olduğu için bu sene okuldan daha çok staj yapacakları yerlerde zaman harcayhacaklar. Bu staj Derin'in karşısına nelerii çıkaracak?, neleri farketmesini sağlayacak? hepsini ilerleyen bölümlerde karşımıza çıkacak. Daha fazla bilgi vermek istemiyoruz zaten olayların okuyarak çözülmesini sevenlerdeniz bunu sadece kısa bir bilgilendirme olsun diye yazdık. Hikayemizin adınında neden MADALYON olduğunu ilerleyen bölümlerde anlayacağız. herkese iyi okumalar :)
Alarmın çalmasıyla birlikte gözlerimi açtım. Evet yeniden sıkıcı bir okul dönemine başlıyorduk. Okula katlanmamın tek sebebi bu sene mezun olup bu işkencenin biteceğini düşünmemdi. Okulu her ne kadar bitirmek istesemde mezun olup babamın istediği gibi aile şirketimizde çalışmayı bir o kadar da istemiyordum. Annem olsa belki babamı ikna eder bende şirkette çalışmaktan kurtulmuş olurdum. Ama annem .... Onun yokluğuna hala alışamamıştım , alışmak nasıl olacaksa zaten. Tam 5 yıl oldu onu kaybedeli. Yatağımdan yavaşça doğrularak telefonumu elime aldım ve Emir'e mesaj attım. Sabah beni alması içi n ona bir kez daha haber verip duşa girdim. Duşumu aldıktan sonra üzerime sade kot şortumu ve bol tek omuzlu beyaz tişörtümü geçirdim. vazgeçilmezim olan topuklularımdanda birini alıp alt kata indim. Merdivenlerden inerken telefonum çalıyordu bakmadan aceleyle açtım.
"Günaydın bebeğim" dediğinde tanıdık neşeli sesiyle Emir olduğunu sormadan anlamıştım. "Günaydın uykucu, yeni bir döneme hazır mısın?" dedim onunla aynı neşeli ses tonuyla olmasada. "Bebeğim ben her zaman hazırımdır" dedi o tanıdık çapkın sesiyle.Ardından "Hey bi dk senin sesin neden böyle bir şey mi oldu?"dediğinde "Hayır sadece uykuluyum hem sen daha evde misin ben burda hazırlanmış seni bekliyorum."dedim yapmacık bir öfkeyle."Özür dilerim bebeğim hemen bir duş alıp çıkacağım ama kahvaltı yapma kendimi sana kahvaltı ısmarlayarak affettireceğim." dediğinde gülümseyerek saatime bir daha baktım ve daha vaktimiz olduğunu görüp "Pekala ama çabuk ol." diyerek cevap vermesini beklemeden telefonu kapattım.
Emir ! Emir benim kurtarıcı meleğimdi.Onunla 4 sene önce üniversitede tanışmıştım.Annemin ölümünden sonra benim ruhsuz ve boş halim ,onunsa abisinin ölümünün üzerinden girdiği depresyon ve uyuşturucu bağımlılığı bizi birbirimize bağlamıştı.Onu hiç sahip olmadığım bir erkek kardeşim gibi görüyordum.Bir tek o beni anlayıp üzerime gelmemişti ozamanlar.Hala canımı sıkan bir olay olduğunda üzerime gelmez sadece beni gülümsetebilmek için uğraşır.Bağımlılığı yüzünden 2 sene aralıklarla tedavi görmüştü ve birbirimizin desteğiyle hayata bağlanmıştı.Tıpkı benim gibi ! Emir'in hazırlanıp evden çıkmasını beklerken bende babama görünmemek için bahçeye çıkıp oturdum.Babam hergün olduğu gibi erken kalkıp yürüyüş yapardı.Birazdan gelceğini bildiğim için karşılaşmayalım diye içimden dua ediyordum.Şirkette çalışmam o kadar üzerimde baskı kurması beni geriyordu.Zaten yeterince gergin bir halde olduğum için bugünlük kendime onu görmemek için izin verdim.Ondan kaçarak..Telefonuma gelen kısa cevapsız aramayla bahçe kapısından dışarı çıkttım.Emir bana gülümseyerek el sallıyordu.Ah ! O kadar karizmatik ve hayat doluydu ki kimse önceden neler yaşadığını tahmin bile edemezdi.
