Eρωτας Σαν Τη Θαλασσα

Ζευγάρια

Μπαίνω στο αυτοκίνητο μαζί με τον Γρηγόρη και ξεκινάμε με προορισμό το σπίτι.
-Να σου πω λίγο θέλω βοήθεια σε κάτι.
-Πες μου μωρό μου.
-Θέλω να κάνω τον Μάριο να τα φτιάξει με την Αμαριλλις. Θα με βοηθήσεις??
-Μα δεν ξέρουμε αν θέλουν οι ίδιοι...
-Θέλουν, θέλουν άκουσε με που σου λέω.
-Οκ, και τι να κάνουμε δηλαδή??
-Εσύ να βρίσκεις στιγμές και να του λες οτι την κοιτάνε, οτι είναι πολύ όμορφη, και γενικότερα τέτοια πράγματα και τα υπόλοιπα θα τα αναλάβω εγώ.
-Ναι αλλα κι εκείνη ειναι πολύ κλειστή...
-Ε, τώρα είναι πολύ ανοιχτή.
-Ορίστε??
-Θα δεις, θα της πω να έρθει στο σπίτι, εχω κάνει προεργασία εγω!
-Ωχχχ μωρό μου, είσαι πανούργα!
-Το ξέρω, γι'αυτό με αγαπάς! του λέω με ναζί και του δίνω ενα φιλί.
-Θέλω και κάτι ακόμα..., του λέω.
-Τι?
-Μην τους πούμε τι έγινε προτού τα φτιάξαμε, απλώς να τους πούμε πως τελικά τα φτιάξαμε. Ναι?
-Οκ.
-Και κάτι ακόμα.
-Τι πάλι??, μου λέει και γελάω.
-Αυτά που είπες πρίν...
-Τα εννοούσα και με το παραπάνω. Έχω πολλά να σου πω ακόμα, μου λεει και έχω ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Τα εννοούσε, τα εννοούσε!!!
-Ελα πάρε τώρα την Ριλις.
-Την ποια??
-Το Αμαριλλις ειναι μεγάλο όνομα οπότε της έβγαλα παρατσούκλι.
-Αααα, ναι, οκ την παίρνω.

Τηλέφωνο
-Ελα αγάπη μου!
-Αμαριλλις σε μισή ώρα στο σπίτι, φιλιά!
Τέλος κλήσης
-Απλά και γρήγορα, λέω του Γρηγόρη και βάζει τα γέλια

Στο σπίτι
-Γύρισα!!
-Γειααα, μου λέει ο Μάριος και πάει να βγει από την πόρτα.
-Θα φύγεις??
-Ναι γιατί??
-Και τι θα γίνει ρε φίλε?? Θα με αφήσεις μόνο μου με δύο κορίτσια??
-Δύο?? Αφού η αδερφή μου δεν είναι εδώ, ποια είναι τα δύο κορίτσια??, λεει ο Μάριος του Γρηγόρη.
-Θα έρθει και η Αμαριλλις, του λέω εγώ και κοκαλωνει.
-Ε καλά τότε θα μείνω,μην σε αφήσω μόνο με δύο τρελές.
Ναι καλά σε ποιόν τα πουλάς αυτά κ.Μάριε? Πες πως πεθαίνεις να την δεις και άσε τα σάπια. Σε ταμας ρε να λες τέτοια σε εμάς??

Mετα απο μισή ώρα
-Ήρθα!!!, φωνάζει η Αμαριλλις.
-Καλως την. Πωπω μια κούκλα που είσαι!!! Καλέ εσύ έχεις αλλάξει πολύ απο τότε που ήρθα!
-Και έχω και γκόμενο!!, μου λεει τσιριχτα και γυρίζει ο Μάριος και μας κοιτά με ενα θανατηφόρο βλέμμα ενώ ο Γρηγόρης μας κοιτά απλώς έκπληκτος.
-Τι???
-Ναι, εκείνο το παιδί που είχε κάτσει μαζί μου εχθές το θυμάσαι??
-Ναι και?
-Ε μου είχε ζητήσει το τηλέφωνο μου, με πήρε σήμερα, βγήκαμε και μου τα ζήτησε!
Ωχχχ αυτό δεν το είχα σκεφτεί... Ο Μάριος έχει μείνει κάγκελο και μας κοιτάζει. Καλέ ενα ασθενοφόρο τον χάνουμε!
Πραγματικά έχει ασπρίσει σαν το πανί! Εμμ κύριε Μάριε ηθελεστα και παθεστα.
-Και εσύ τι του απάντησες??
Ωχ, ωχ, ωχχχχ
-Ναι φυσικά.
Αμαν!
Αλλα τώρα που το ξανασκέφτομαι, γιατί όχι? Να δει πως είναι να την έχει και κανένας άλλος.
-Ρε κορίτσια είμαστε σοβαροί?, ρωτάει ο Γρηγόρης για να σώσει το φίλο του.
-Τι εννοείς??
-Εννοώ ότι εχθές τον γνώρισε και σήμερα τα φτιάξανε?
-Ναι γιατί όχι?
-Γιατί δεν τον ξέρεις.
-Θα τον μάθω.
-Εδώ άλλους ανθρώπους κάνεις να τους μάθεις μια ζωή και εσύ..., της λέει ο Γρηγόρης αλλά εκείνη τον διακόπτει.
-Είπα ότι θα τον μάθω. Τώρα τα φτιάξαμε, θα περνάμε πολύ χρόνο μαζί και σιγά-σιγά θα γνωριζόμαστε όλο και καλύτερα, μας λέει και ο Μάριος είναι έτοιμος να τον στείλουμε στο νοσοκομείο με φορείο.
-Αυτό δεν θα επιτρέψω να γίνει!, μας φωνάζει.
-Και απο που και ως που εσύ θα κανονίσεις τα ΠΡΟΣΩΠΙΚΆ ΜΟΥ??
-Παιδιά πηγαίνετε λίγο μέσα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση, θα τα σπάσω όλα εδώ μέσα!!
-Για έλα λίγο, λέω στο Γρηγόρη και πάμε στη κουζίνα.
-Γιατί του το κάνετε τώρα αυτό μου λες??, με ρωτάει.
-Γιατί τον νοιάζει???
-Ναι, ελα τώρα που δεν ξέρεις, μου λεει και έρχεται και με κολλάει στο τοίχο.
-Όχι δεν ξέρω! Τόσο καιρό δεν έκανε τίποτα παρά έτρεχε πίσω από το κάθε ξεκωλο και τώρα που κινδυνεύει να χάσει αυτό που είχε σίγουρο τρέχει και δεν φτάνει. Καλά να πάθει του αξίζει, πριν δεν της έδινε σημασία επειδή ήταν η ασήμαντη της παρέας και...., πάω να πω αλλα με διακόπτει ενας κραδασμός που έρχεται απο το σαλόνι.
-ΘΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΕΙΣ, Μ'ΑΚΟΥΣΕΣ??
-ΒΡΕ ΔΕΝ ΜΕ ΠΑΡΑΤΑΣ ΛΈΩ ΓΩ! ΠΉΓΑΙΝΕ ΣΕ ΑΥΤΈΣ ΠΟΥ ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΠΊΣΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΠΑΡΑΤΑΜΕ!, του λέει και ακούγετε και ένας άλλος ήχος σπασίματος.
-Τα σπάνε εκει μέσα, δεν το πιστεύω! Μάριε!, φωνάζω αλλα μου κλείνει το στόμα μου με το δικό του ο Γρηγόρης. Φιλιομαστε με πάθος και αγνοούμε όλους τους κραδασμούς που ακούγονται απο μέσα.
-ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΔΙΚΉ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΣ ΑΥΤΌ??
-ΑΠΟ ΠΌΤΕ ΡΕ ΕΊΜΑΙ ΔΙΚΉ ΣΟΥ?? ΤΌΤΕ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΆΛΛΗ ΗΤΑΝ ΚΑΛΆ?? ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΆΜΕ ΝΑ ΧΆΣΟΥΜΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΕΊΧΑΜΕ ΣΊΓΟΥΡΟ, ΤΏΡΑ ΜΑΣ ΈΝΟΙΑΞΕ? Ε ΑΪ ΠΝΙΞΟΥ ΜΆΡΙΕ!
-ΡΕ ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΈΩ!
-ΟΧΙ ΚΑΙ ΚΡΊΜΑ ΠΟΥ ΣΠΑΤΑΛΑΩ ΤΟ ΧΡΌΝΟ ΜΟΥ, ΑΝΝΑ ΦΕΎΓΩ!