Hunted

Proloog

Schuilplek nummer 1.

Mijn handen trillen hevig zodra ik het papiertje nogmaals lees en ik voel tranen ontsnappen. Ik zak langzaam op de grond en klem mijn knieën tegen mijn borst. 

'Angel!' Hoor ik mijn moeder angstig roepen. Ik snik benauwd en ik hoor haar de kamer binnen lopen. Ze knielt naast me neer en houdt mijn hand stevig vast. 'Lieverdje, rustig maar, h-het komt wel goed, er is niemand gewond en...'

'Mama, dankzij mij was er een hele klas in gevaar, we moeten hier weg. Hij heeft me gevonden.' Snik ik.

'Dat weet je niet zeker! Misschien...' Ik geef haar het briefje en zodra ze de tekst leest, trekt ze lijkbleek weg. Ze staat trillend op en pakt haar telefoon.

'Ik bel agent Thompson wel, lieverdje, alles komt goed. Alles komt goed.'

Mijn kleine engel, ik zie dat je ons laatste spelletje iets te letterlijk hebt genomen! Toen ik zei dat ik op je zou jagen en jij moest gaan rennen, was het de bedoeling dat je dichtbij bleef! Maar weet je, dit maakt het alleen maar interessanter.

Je bent van mij, jij kleine engel. En zodra ik je in mijn handen heb zou je wensen dat bij me was gebleven.

Vlucht. Blijf vooral vluchten, want ik zal zeker blijven jagen. 

Ps: heerlijk dat zwarte haar, ook al vond ik blond beter bij je staan. Je kunt je vermommen als wie of wat je wilt, ik zal altijd je lichaam kunnen herkennen.

Liefs: ik.