Eskiye özlem vuslatı muştuladı...
Hatırlar kişilerle yaşıyor,
Eşyalarla parçalanıyordu...
Rüzgarla raks edemiyordu kişi...
Sabrı ile açılmamıştı okyanuslara...
Her fırtınada devriliyordu yelkeni...
Bir gün şefkatli bir el tuttu onu ...
Ve sevgi ile arkadaş oldu.
Şimdi kanamıyordu hiç bir yara...
Kaderin yoncası yeşile boyanmıştı...
Solgun yüzü; ayrılığı selamladı aynada.
Son sözcüklerini sıraladı ardından:
Sana olan yazım seni ömrümden kazıyana kadarmış...
Kaçtığı benliğini yarı yolda bırakıp
Rotasını en doğru tarafa çevirdi...
Artık kendisi için uğraşılacak kişi yoktu!
Yoklukla kalbindeki sızıntılar da suya döküldü...
Vefalı arkadaşını unutmadı...
En güzel dostu, en iyi kardeşiydi şimdi...
Sevgi bir engeli daha aşmıştı aynı onlarcası gibi...
