Ο Αόρατος Φύλακας Άγγελός μου

Κεφάλαιο 2

Είναι βράδυ. Πάλι ακούγονται φωνές μέσα από το σαλόνι. Πλέον είναι συνηθισμένο για την Αλέξα να ακούει συνέχεια τις φωνές τους.

<<Πάλι πίνεις. Δεν αντέχεις αλλιώς εε;>> Ακούει τη μαμά της να λέει.

<< Ναι, τραβάς κάνα ζόρι; Αι παράτα μας.>> λέει ο μπαμπάς της.

Μία ανούσια συζήτηση και πάντα οι ίδιοι συνηθισμένοι διάλογοι. Όλο επαναλαμβάνουν τα ίδια και όλο βρίζονται. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ακόμα κάθεται και τον ανέχεται η μαμά της. Πλέον έχει βρει δουλειά. Εντάξει, μπορεί να μην μπορείς να ζήσεις με 600€ το μήνα. Με οικονομία όμως, αν βρω και εγώ δουλειά...όλο και κάτι θα γίνει. Προτιμώ να ζήσω αρκετά σφιχτά και να μην έχω αυτούς τους καβγάδες συνέχεια πάνω από το κεφάλι μου...παρά έτσι...σκέφτεται.

Έβαλε να ακούσει μουσική με τα ακουστικά της προσπαθώντας να χαλαρώσει. Όμως δεν γίνεται τίποτα. Αυτή η ανησυχία δεν έφευγε με τίποτα...τουλάχιστον μέχρι να σταματήσουν να μαλώνουν και να πάνε να κοιμηθούν.

Έβγαλε τα ακουστικά της και ετοιμάστηκε να κοιμηθεί παρακαλώντας να δει τουλάχιστον ένα καλό όνειρο. Αφού δεν μπορεί να έχει μία ευτυχισμένη ζωή στην πραγματικότητα...ας την έχει στα όνειρα.

.....

Είναι βράδυ. Υπάρχει απόλυτη ησυχία. Ο ουρανός είναι θαυμάσιος με τα αστέρια και το φεγγάρι να του κάνουν συντροφιά. Η Αλέξα βρίσκεται ξαπλωμένη και κοιτάει κατά πάνω. Χάνεται στην γαλήνη, ησυχία και ηρεμία που της προσφέρει αυτός ο τόπος. Βρίσκεται σε μία πεδιάδα που τη, περικλύζει ένα δάσος αλλά δεν την ενοχλεί δεν φοβάται.

Ένα απαλό αεράκι τη διαπερνάει και ακούει μία φωνή.

<<Γεια σου Αλέξα>>

~~~~~~

Γεια σας. Έβαλα δύο παρτ μαζί γτ νομίζω πως το πρώτο δεν έχει πολύ ενδιαφέρον. Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου. Να σχολιάζετε τι σας αρέσει και τι όχι ώστε αν μπορώ να κάνω κάτι να το αλλάξω. Σε όσους αρέσει πατήστε το αστεράκι αν θέλετε!

Σας ευχαριστώ που διαβάζετε την ιστορία μου :*