My Heart.. Belongs to.. HIM ? (completed)

Chapter 7 : The Past

Author's Note: PASINGIT! HIHIHI. May pag asa pa ba tong story ko? dami nang chapters ohh? hahaha. di bali. go lang ~ ^__^

Chalie Lim & Himeno sa side >>>

-----------

7

Huminga ako ng malalim. Hindi ko alam kung kaya ko bang harapin ito. Marami akong tinatakbuhang solusyon. May mga bagay na ayaw kong harapin. Ayokong harapin dahil ayokong bumalik ako sa dati na halos mamatay sa sobrang sakit. Pero bakit sa harap ng lalaking ito, parang may nag uudyok na kayanin mo. Nandyan lang siya para sayo.

"2 years. 2 years nang nakakalipas mula noong iwan niya ako.. sobrang sakit.. hindi ko alam kung paano ako nakalagpas ng ganoong katagal.. pwede ko naman siyang sundan.. pero " umiling ako. "Hindi pwede, hindi tama" paglilitanya ko sakanya.

"Kung mahal mo talaga siya, bakit hindi mo siya pinigilan? Or sinundan?" Inosenteng tanong niya sa akin..

"Are you questioning my love for him?" Umiling siya at nagpatuloy ako sa pagkukwento.

"Anytime pwede. Pero alam kong hindi siya magiging masaya pag ginawa ko yun"

//flashback
"I love you so much Himeno. Kung kaya ko lang talaga hindi--"

"Shhh" pinigilan ko siyang magsalita gamit ang index finger ko..

"Huwag kang ganyan Charlie, alam kong nahihirapan ka na. Kaya ko. I swear kakayanin ko" pinipigilan ko ang mga luha ko. Alam ko mas mahihirapan siya kapag nagiiiyak ako sa harap niya.

Hinalikan ko siya sa labi. At hinawakan ang kamay niya. "Hinding hindi kita makakalimutan, I love you Charlie Lim." Ngumiti siya "You're the best gift I have ever received Himeno. Alagaan mo ang sarili mo ha? Wag kang mag alala, babantayan kita palagi. Asahan mo yan. Mahal na mahal na mahal kita." May tumulong luha sa mga mata niya at tuluyan na siyang pumikit.

No.

Charlie.

Bumitiw na siya sa pagkakahawak niya sa akin. Lumapit ako sa mukha niya at hinalikan siya sa pisngi.
"Charlie?" BLANKO. yan ang nararamdaman ko. Parang may nawala sa akin. "Ah Tulog na siya.. goodnight my love. Sweetdreams"

 

Pumasok sa kwarto ang mama ni Charlie..

 

"Ah.. ma, si Charlie po.. nakatulog na siya ng mahimbing" sabi ko kay mama na may halong pagkukumbinsi sa sarili ko na natutulog lang ang mahal ko.

 

Bigla akong niyakap ni mama.

 

"Thank you for being strong in front of him *sob* don't force yourself too much baby."

 

Nagsimula nang humigpit ang yakap ko sa mama ni Charlie. Sumabog ang mga luhang itinago ko ng matagal. Gusto kong isigaw sakanya kanina na "No! Charlie please don't go wag mo akong iwan hindi ko kaya please!" Pero alam kong lalo lang siyang mahihirapang umalis.

 

Nailibing na si Charlie. He suffered from his illness. May brain cancer siya. Late na nadiagnose ang sakit niya. At nung time na yun, huli na. Dumating sa puntong gusto niya na akong hiwalayan. Pero nang malaman ko ang sitwasyon niya, hindi ako tumigil hangga't hindi siya pumapayag na alagaan ko siya.

 

Ilang months din akong nagkulong sa bahay. Muntik pa akong masiraan ng bait. Mabuti nalang at hindi ako pinabayaan ng mga kaibigan ko.. i never tried to kill myself. Alam kong hindi niya gugustuhin na sundan ko siya.

"Sa bagong buhay ko na wala ka sa tabi ko Charlie. Mananatili ka sa puso ko habang buhay. Mahal na mahal kita"

//end of flashback

"He died. He died in front of me." Tumulo na ang luha ko.

Natigilan siya pero nagsalita siya ulit. "If you were in his situation at ikaw ang namatay in front of him, what would you feel? Ikaw na ngayon ay nasa heaven, binabantayan mo siya. Sa tingin mo, matatahimik ka kung si Charlie e hanggang ngayon hindi ka pa rin kayang pakawalan? Alam kong alam mo kung ano ang gusto niyang gawin mo. Let him go. You're still holding onto him. Hindi siya matatahimik sa ginagawa mo. Tulad mo, nahihirapan din siya"

He's right. Pero hanggang ngayon hindi ko pa rin kaya.

"I know i should. But *sob* I can't *sigh* I still can't"

Hinila niya ako at niyakap.

"Shh.. I know you can.. Nandito lang naman ako.. Harapin mo ang dapat mong harapin Himeno. Maghihintay ako. "

Hinatid niya na ako sa bahay. Wala akong ibang inisip kundi ang mga sinabi niya sa akin. Hayy. Kailangan ko nang harapin ito. Kailangan ko na talaga siyang pakawalan.

Bigla akong napaisip.. Maghihintay siya? Sakin? Saan? Bakit?

Pumunta na ako sa kwarto ko at humiga sa kama. Hawak hawak ko ngayon ang cellphone ko habang tinitignan ang litrato namin ni Charlie. I sighed.

Nag dial ako ng number.

"Hello? Roy. I need to see you all at the house tomorrow."

[Roy's POV]

Pahiga na ako sa kama ko ng biglang nag ring ang cellphone ko.

Tinignan ko kung sino.

Himeno?

"Hello?" sabi ko in a husky tone. Antok na kasi ako.

"Hello? Roy. I need to see you all at the house tomorrow." sabi niya in a serious tone. Somethings up. I think alam ko na kung ano ito.

"You are ready now Hime?" pagtatanong ko sakanya para masigurado ko kung tama ang hula ko.

"Y-yes. I guess. because I should" sabi niya na may halong kaba pero sigurado. Kayanin mo Hime. Harapin mo.