Tijdskinderen

Hoofdstuk 5 (25 oktober 2013) - Sam

'Waar zat je?' vraag ik wanneer Bens moeder de telefoon aan hem doorgegeven heeft.

'Thuis. Je weet dat ik niet van lichamelijke opvoeding hou. En ik voel me ook echt niet goed.'

Ik zwijg.

'Echt waar.'

'Oké, het is al goed. Maar zou je in het vervolg alsjeblieft iets willen laten weten? Nu Leander elke vrijdagnamiddag direct na de pauze thuis mag gaan chillen, heb ik je meer dan ooit nodig om die vreselijke twee uren door te komen.'

'Was het zo erg?'

'Je hebt er geen idee van, man. Wiens idee is het nu ook om een vrouw aan te stellen om aan een hele groep jongens L.O. te geven?'

Hij lacht. 'Correctie, Sam. Op zich is dat geen stom idee. Wat wel stom is, is dat mevrouw blijkbaar niet goed doorheeft dat ze met jongens te maken heeft.'

'Inderdaad, je hebt volkomen gelijk. Ik bedoel, je kan niet anders dan verwachten dat het misloopt wanneer je ervoor kiest een les in lenigheid te geven.'

Nu buldert hij echt van het lachen. 'Blij dat ik dat niet heb hoeven meemaken.'

'Lach maar, dat zal Leander ook wel doen.'

'Ben je op weg naar het tuinhuis?'

'Ik ben net binnen komen vallen in de tuin. Kom je nog af?' Ik klem mijn gsm tussen mijn schouder en mijn oor, zoals ik mijn moeder vaak zie doen, om mijn schoenen los te kunnen maken. Wanneer ik vooroverbuig, ontglipt het rotding me toch. Ik vloek binnensmonds en vis het toestel uit het gras. Misschien moet ik er in het vervolg aan denken dat ik geen meisje ben en dus niet wanhopig moet proberen twee dingen tegelijk te doen. 'Hallo? Sorry, mijn gsm viel.'

'Geen probleem. Ik... ik denk niet dat ik nog kom. Zo fantastisch voel ik me niet en ik zou jullie absoluut niet willen besmetten met wat het ook is dat ik heb.' We weten allebei dat het slechts smoesjes zijn. Toch besluit ik er niet op in te gaan.

'Oké. Dan zie ik je maandag. Op school.' Ineens heb ik genoeg van het telefoongesprek. Ik hou er nu eenmaal niet van uren te bellen en zo is het wel lang genoeg geweest.

'Oké. Dag', besluit Ben.

Ik hang op. Bij een tweede poging me van mijn schoenen te ontdoen, valt mijn oog op het paar roze All Stars op de deurmat. Vreemd. Sinds wanneer geeft Leanders zus weer om onze bijeenkomsten in hun tuinhuis? Voor zover ik me kan herinneren heeft ze er zelfs in de voorbije jaren geen voet meer binnen gezet. Dit feit en de ongewone stilte die van het houten huisje uitgaat, doen me niet meteen binnenvallen. Dan hoor ik ineens voetstappen. Ik twijfel niet langer, duw de deurklink naar beneden en stap de ruimte in.

'Daar ben je. Ik zei nog dat het beter zou zijn als ik...' Het meisje houdt abrupt haar mond wanneer ze zich heeft omgedraaid naar de deur en mij ziet staan. 'O', is het enige wat ze daarna nog kan uitbrengen. Ikzelf sta even verbouwereerd naar haar te staren als zij naar mij. Het is wel duidelijk dat we alle twee verwacht hadden iemand anders aan te treffen. Leanders zus zou me veel minder verbaasd hebben, maar Hanna was waarschijnlijk de laatste persoon die ik me hier als onverwachte gast had voorgesteld.

'Sam, is het niet?' De afkeer druipt zowat van haar stem. Ik open mijn mond om iets terug te zeggen. Een onhandig binnen strompelende Leander doet die poging echter teniet.

'Hier ben ik met de cola.' Zijn blik valt geschrokken op mij. 'Sam! Is het al 4 uur geweest?'

'Ja, de school is al uit.' Hij had het blijkbaar veel te druk met andere dingen om op de tijd te letten. De vraag is nu enkel of hij van plan is dat 'andere ding' zo snel mogelijk de deur uit te werken of dit geforceerde samenzijn nog een graadje geforceerder te maken. En natuurlijk - hoe kan het ook anders - kiest mijn joviale vriend voor dat laatste. Hij geeft me onhandig wiebelend een klopje op mijn schouder en nodigt me vriendelijk uit erbij te komen zitten.