Aynı Yıldızın Altında

Oldukça...

Küçük sonsuzluğumuz... Agustus hep hatırlanmak hakkında kaygılanırdı. Acaba şuan beni izliyor mu ? Onu hatırladığımı bir kere bile unutmadığımı unutamadığımı görüyor mu? Ah Tanrım son günlerde nedense sürekli onu düşünüyorum. Issac ile her konuşmamız bana onu hatırlatıyor.

Son birkaç haftadır hastanede sıklıkla vakit geçiriyorum. Sanırım yeni bir ilacın deneği olmak için oldukça uygun bir kobayım. O dezenfektan kokusu artık midemi bulandırır oldu. Annem beni her defasında endişe ile izlerken bunu ona söylemem onu daha fazla üzmeme neden olur. Bu yüzden bu benim küçük bir sırrım.

"Hazel bu son." annemin sesi heyecanla kulaklarımda uguldarken birkez daha kendime tekrar ediyorum.

Bu son...

Ve iğne tenimi delerken derin bir nefes alıyorum. Acıya çoktan alıştım ancak her defasında o sivri iğneyi gördükçe heyecanlanıyorum.

Gözlerim nedense bu sefer bulanıklasti. Hey neler oluyor? Annemin sesini duyuyorum ama nedense sesim çıkmıyor. Neler oluyor?

"Hazel?"

Agustus. Karşımda.

"Şimdi tam zamanı."
....

Beyazlara bürünmüş doktorlar adımı seslenirken yavaşça görüntü netlesiyor.

"Küçük bir kriz geçirdin neyse ki uzun sürmedi." sıradan bir tepki olmalıydı çünkü oldukça sıradan söylenmişti.

"Annen birkaç eşyanı almak için eve gitti. Birazdan burda olur canım." -hemsireler ile yakinlastim-

Onaylarken başım dönse de kısa sürede toparliyorum.

Ertesi sabah annem doktorla konuşmak için dışarı çıktığı anda bir mesaj sesi yankılanıyor.

"Nasılsın Hazel? Sesli mesaj sistemi oldukça hoşuma gitti. "

Issac gözlerini kaybettiğinden beri bu sistemi almak için aylarca sırada bekledi.

Mesaji beni keyiflendirirken bende cevap yazmaya başlıyorum.

"Issac gerçekten harika birseye benziyor. Senin adına sevindim artık yanlız kalmayacağım."

Doktor içeri girerken mesaji gönderip komidine birakiyorum telefonu.

"Hazel çok üzgünüm ancak uzun bir süre burda kalmak zorunda olabilirsin. Verdiğimiz ilaçlar henüz etkisini göstermediler ancak çoktan yan etkileri çıktı. Bu durumu kontrol altına almamız gerekiyor. O yüzden gerçekten üzgünüm burada rahat vakit geçirmen için tüm sorumluluğu üstlenicem."

Üzülmedim. Böyle seyler oldukça alışmıştım. Ayrıca doktorun yüzündeki endişe bir nebze olsun o adamın da duygulari olduğunu hatırlatmıştı bana.

Bembeyaz tavana bakarak "Gus sevgilin bir süre daha burada... Seni hatırlayarak zaman öldürücek kim bilir belki zaman sevgilini öldürür. Bir gün buluşacağız sevgili Gus birgün..."