ညခင္း၏အလွသည္...ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈထူထပ္ျခင္းေၾကာင့့္...လမ္းေဘး႐ွိမီးေရာင္မ်ား...ဆိုင္ေပါင္းစံုတို႔မွျဖာက်လာေသာ...မီးေရာင္စံုတို႔ၾကားတြင္...ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္႐ွိသည္...
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္...ပိုမိုတိက်စြာဆိုလ်ွင္..အထက္တန္းစားလူတန္းစားမ်ားသာလာေရာက္စားသံုးႏိုင္ေသာနာမည္ၾကီးေနရာတစ္ခု...
ထိုဆိုင္အတြင္း႐ွိ....ေထာင့္မက်တစ္က်ေနရာ႐ွိ...
စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုတြင္....စားစရာထည့္ထားေသာ..ပန္းကန္မ်ားအား...ဟန္ျပရံုတို႔ကနန္းဆိတ္ကနန္းသာ..စားခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနၾကေသာ...လူႏွစ္ဦး...႐ွင္း႐ွင္းေျပာရလ်ွင္..ငယ္ရြယ္ေခ်ာေမာၾကေသာ..ေယာက်ာ္သားႏွစ္ဦး...
ႏွစ္ဦးထဲမွ..ခနၶာကိုယ္အနည္းငယ္ပိုထြားပံုရေသာ..စတိုင္က်က်ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က...တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္..
လွန္သိမ္းၿပီးသား.ဆံပင္မ်ားအား..စိတ္ရႈပ္ဟန္ျဖင့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ေနာက္ဖက္သို႔ပို႔ဟန္ျပဳ၍..
မ်က္ဝန္းတို႔က..ဆုိင္အျပင္ဖက္သို႔ေငးလ်က္...
ထိုေကာင္ေလး၏..ေ႐ွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ...မိန္းမေခ်ာေခ်ာလွေသာ...ျဖဴအုေနေသာအသားအေရႏွင့္..
ေကာင္ေလးမွာ...ေ႐ွ႕ခ်ထားေသာ...
စားစရာကိုသာႏွစ္သက္ဟန္
မေပၚပဲ...စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္...
"ေတာ္ၾကရေအာင္..."
"ဟင္...ဘာကိုလဲHun"
"က်စ္..."
အဲ့ဒါေတြစိတ္ပ်က္တာ....လူကစကားအေကာင္းေျပာၿပီးဆို
ဘယ္ေတာ့မွ....မ်က္ႏွာထားကေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ...
ေ႐ွ႕က...ဘာလုပ္လုပ္နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့
အေနအထားနဲ႔ျပံဳးလ်က္ၾကည့္ေနေသာ...Luhanဆိုသူအား..မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္အား
တည့့္တည့္ပင္စိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ...
"လမ္းခြဲၾကမယ္လို႔ေျပာတာ...နားလည္တယ္မလား"
တစ္ခနေလးပါ...တကယ္ကို..တစ္ခနေလးပါပဲ..
မိန္းမေတြမနာလိုစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္...
လွပလြန္းေသာ..မ်က္ဝန္းတစ္စံုမွာ...ေၾကာက္ရႊ႔ံမႈေတြ..
နာက်င္မႈေတြ...လြမ္းျခံဳသြားေသာ္လည္း...ေနာက္ဆံုးတြင္မႈပိုင္ခပ္ျပံဳးျပံဳးအရိပ္တစ္ခုသာ..သူ႔ထံတြင္ခ်ိတ္ထားစျမဲ...
