Ακατανίκητες Πλευρές 1

κεφάλαιο 35

Ειχε αλλαξει .. πολυ . Το παθος μιλουσε στα πρασινα ματια της . 

Με αναβε τοσο αυτη της η συμπεριφορα. 

Τα ματια της ελαμπαν απο το παθος των λεξεων .

Ειχε αλλαξει .. ειχε ωριμασει τοσο πολυ . Δεν

μπορουσα να φανταστω ποσο θα αλλαζε.

Οι λεξεις της ειχαν βαρυτητα , πεφτανε στα αφτια

μου και λυτρωναν . Κρεμομουν απο τα χειλη της

απο καθε λεξη της .

Το παθος οταν ακουγοταν απο το στομα της

ειπωμενο ηταν σαν μια βαρια ρομαντικη μελωδια

.

-Θελω να παμε στην γκαλερι .. ειπε μετα απο λιγο

σπαζοντας την σιωπη

-Ειναι 5 το πρωι ..

-Δεν με νοιαζει .. απαντησε

-Μα εξω χιονιζει ..και ..

-Παψε Γιωργο .. δεν ειναι ωρα για δικαιολογιες ..

σηκω ντυσου και φυγαμε ..

Τι την επιασε στις 5 το πρωι ?

Ντυθηκα και την ακολουθησα.Φορεσα μια φανελα

και ενα πουκαμισο . Πεταξα και ενα πουλοβερ

απο πανω . Ελπιζω με το μπουφαν να αντεξω το

κρυο οταν θα βγουμε για να παμε στο αμαξι .

Κατεβαινουμε στο γκαραζ και βλεπω το ταιραστιο

τζιπ .

-Τοσο μεγαλο για μια τοσο μικρη .. λεω

-Πολυ πονηρο και προστιχο αυτο .. λεει εκεινη

μπαινοντας στο αμαξι

-Τι το πονηρο βρηκες?

-Θυμιζε την πρωτη φορα.. τοσο μεγαλο .. τοσο

μικρη ..

-Ααα.. ναι σωστα .. αναμενομενο να μου το

πενεψεις ..

-Ηταν πολυ ωραιο βραδυ .. μου ειχε λειψει το

κορμι σου ..

-Με χωρτασες καθολου ? ρωταω

-Οχι .. φυσικα και οχι ..

Κοιτω την πολη . Ειναι σαν νυχτα . Νυφαδες

χιονιου πεφτουν πανω στο παραθυρο .

-Λοιπον γιατι παμε ? την ρωταω ενθουσιασμενος