Een meisje en haar (geheime) leven.

School again

Hoofdstuk 11

Ik werd wakker en opende mijn ogen. Ik was nog slaperig. Ik liet mezelf uit bedrollen en stond op. Dinsdag... Weer naar school. Ik stapte onder de douche. Nu werd ik wakkerder. Ik pakte de shampoo en begon mijn haren te wassen. Een met shampoo bedekte haarlok viel in mijn oog. Auw, auw, mijn oog begon te prikken en te tranen. Ik kneep mijn oog dicht in de hoop dat het over zou gaan. Het hielp. Na tien seconden werd het minder en ik opende mijn oog weer. Auw. Toch niet. En ik sloot mijn oog weer. Met mijn oog gesloten spoelde ik de rest van de shamoo uit mijn haar. Toen dat klaar was waste ik ook nog vluch even de rest en stapte uit de douche. Tijdens het afdrogen probeerde ik mijn oog nogmaals te openen. Ja, eindelijk. Het prikte nog een beetje maar het ging. Ik borstelde mijn haar en veegde de gemene haarlok die mijn oog had geiriteerd achter mijn oor. Beter. Ik viste mijn bril van mijn nachtkaste en zette hem op. Mooi. Nu kon ik op mijn klok kijken. Ik had nog een half uur. Dat moest ik wel halen, toch? Ik kleedde me aan en ging naar beneden. Vandaag lag mijn moeder nog in bed dus moest ik zelf mijn brood smeren. Toen dat klaar was at ik een cracker met kaas en ging naar school. Ik had het kunnen weten. Ik kwam Dylan tegen en dus fietste we weer samen naar school. Ik merkte dat ik me al meer op mijn gemak voelde als gister. Misschien was ik toch aan Dylan zijn aanwezigheid aan het wennen. Toen we op school aankwamen stond steven al op ons te wachten. Hij lachte naar ons. Ik glimlachte terug. Wat zou ik anders moeten?  Met zijn drieën liepen we het schoolgebouw binnen. De bozen blikken waren er vandaag weer meer als gister. Maar natuurlijk. Steven zei ons gedag en liep naar zijn eigen kluisje. Dylan en ik liepen verder. Naar onze kluisjes. Zoals elke morgen maakte ik mijn kluisje open en pakte mijn boeken. Niks aan de hand. Maar toen zag ik het. Achter in mijn kluisje. Een briefje. Ik vouwde het open. Het was een dreig brief. Ik kon beter opgaan passen. Ik had geen idee wat ze de volgende keer zouden doen. Sinds ik 'vrienden" met Dylan en Steven was geworden was het pesten ook weer begonnen. 'Ben je klaar?' Dylan had zijn tas al ingepakt en wachtte op mij. Snel stopte ik het briefje in mijn tas en sloot mijn kluisje. 'Ja, kom we gaan naar de les.'