Loser Like Me

1.The Newcomer

"Γλυκιά μου, θα δεις. Θα ταιριάξεις αμέσως στο καινούριο σου σχολείο.Και σίγουρα θα κάνεις γρήγορα πολλούς καινούριους φίλους".

Ααααχ, μακάρι η μαμά αυτή τη φορά να έχει δίκιο. Τα λόγια αυτά είναι όση δύναμη και κουράγιο μου απέμεινε αναζητώντας τη χρυσή ευκαιρία στην προσπάθεια μου να προσαρμοστώ στο νέο περιβάλλον. Και πιο πολύ στο νέο μου σχολείο. Αν με ρωτούσε κάποιος τι είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο θα του απαντούσα χωρίς δισταγμό, με ένα σφιχτό ωστόσο κόμπο στο λαιμό, με τη μία λέξη που με στοιχιώνει τα τελευταία 11 χρόνια και οδεύοντας στα 12: ΣΧΟΛΕΙΟ.

Όχι ότι φοβάμαι γενικά το σχολείο ή τα μαθήματα ή τους καθηγητές. Απλά τα δεκάδες κακομαθημένα βρωμόπαιδα που δεν χάνουν ευκαιρία να σε ταπεινώσουν και να σε εξευτελίσουν με το χειρότερο τρόπο. Δεν τα φοβάμαι, βασικά πλέον τα σιχαίνομαι. Τα μισώ. Δεν με έχουν αφήσει ποτέ σε ησυχία. Όσα χρόνια πηγαίνω σχολείο, θυμάμαι πάντα τους τραμπούκους και τους δήθεν δημοφιλείς να μου κάνουν τη ζωή σκέτο μαρτύριο. Έτσι κι εγώ, αφού δεν ταίριαξα με τα παιδιά, βρήκα παρηγοριά στα βιβλία και στη σκληρή μελέτη. Δίκαια κατέχω τον τίτλο "Μις Φυτούκλα". Αλλά κι αυτόν πάλι μου τον έδωσαν τα βλαμμένα του σχολείου, αλλά το έχω συνηθίσει.

Μετά από τα όσα έχω τραβήξει και υποστεί, η τελευταία χρονιά στο λύκειο είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια απομακρυσμένη ζούγκλα γεμάτη άγρια θηρία, έτοιμα να μου επιτεθούν και συνεχώς παλεύω για τη ζωή μου, ώσπου να βρω το δρόμο προς την σωτήρια έξοδο. Κι όλα αυτά τα περνάω μόνη μου. Μόνη μου γιατί δεν θέλω οι άλλοι να χάνουν το χρόνο τους με τα προβλήματά μου. Έχουν κι εκείνοι τις δικές τους σκοτούρες.

Γενικά, η σχολική μου ζωή, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία...χμμ 11 χρόνια είναι βασανιστική.
Και τώρα είμαι εδώ, στην πιο κρίσιμη χρονιά, το πάσο μου για την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο, σε έναν καλύτερο μακάρι κόσμο, όπου θα βρίσκομαι απαλλαγμένη από την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι όλα αυτά τα χρόνια.
Κι αφού αυτόν τον καιρό αποφάσισαν οι γονείς μου να μετακομίσουμε, τότε πρέπει κι εγώ να προετοιμαστώ γι'αυτό που με περιμένει. Το καινούριο μου σχολείο, που σημαίνει καινούριοι τραμπούκοι, που σημαίνει καινούρια βάσανα για την Ivy.

-Τι να πω τώρα εγώ; Ότι αισθάνομαι ευγνώμων που με φέρατε εδώ περά τώρα;Τώρα!

-Ivy, χαρά μου, το ξέρεις ότι δεν ήταν δική μας απόφαση. Αν δεν επιλέγαμε να μετακομίσουμε στο Ellensburg , θα έχανα τη δουλειά μου. Εξάλλου, δες το κι από τη θετική του πλευρά: είμαστε πιο κοντά στο όνειρο. Πιο κοντά στο Stanford University. Για Φαντάσου! Η Philadelphia μοιάζει να είναι πολύ μακριά από το Stanford σε σχέση με το Ellensburg, είπε ο μπαμπάς ψάχνοντας κοπιαστικά να βρει ένα πειστικό επιχείρημα για την μετακόμιση στο Ellensburg. Ααα, Ellensburg! Απαίσιο! Απορώ πως δέχτηκα να έρθω εδώ! Πάω στοίχημα οι άνθρωποι εδώ θα είναι τόσο κακοί όσο και το όνομα της πόλης.

-Δεν με ενδιαφέρει η απόσταση. Θα μπορούσα να μείνω με τη γιαγιά, ξέρεις. Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο ωραία, απάντησα εγώ κατσουφιασμένη ως συνήθως.

-Σίγουρα, μιας και η γιαγιά σου είναι κουφή και δύσκολα θα σου έδινε ερέθισμα να παρατήσεις το διάβασμα και να βρεις φίλους. Δεν πρόκειται να σε αφήσουμε να σαπίσεις μέσα στα βιβλία. Ας δούμε την άφιξή μας εδώ μια νέα ευκαιρία για...κυνήγι φίλων. Γιουχου!! Αααα, το τελευταίο ήταν κάπως...

-Περιττό, τη διέκοψα. Τι νομίζεις ότι είναι αυτό; Κανένα παιχνιδάκι; Λοιπόν, για να ξέρεις, οι νέοι σήμερα έχουν γίνει σκληροί, αμείλικτοι, αιμοδιψείς. Πίστεψέ με, είναι καλύτερα έτσι, χωρίς φίλους. Δεν ψάχνω αφορμή να πληγωθώ ξανά.

Δεν έχω μιλήσει στους γονείς μου για αυτά που συνέβησαν στο σχολείο. Αλλά και οι καθηγητές ήταν υπερβολικά διστακτικοί για να μιλήσουν, λες και φοβούνταν τους τραμπούκους, ένα μάτσο αδίστακτα ανθρωποειδή. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να ανοιχτώ. Μου είναι δύσκολο να το ξεπεράσω και επίπονο κάθε φορά που το επαναφέρω στη μνήμη μου. Θέλω απλά να ζήσω μια ήρεμη, φυσιολογική ζωή, κοντά στα βιβλία και τους συλλογισμούς μου. Μου φαίνεται ότι πλέον μόνο αυτά έχω. Τι να τους κάνω τους φίλους; Τι τους θέλω τους ανθρώπους αν με το παραμικρό αποπειραθούν να σε πληγώσουν, αν το μόνο που τους ευχαριστεί είναι να σε βλέπουν να υποφέρεις; Ο κόσμος γύρω μου δεν είναι ρόδινος, είναι σκοτεινός κι απάνθρωπος, σκέτη φρίκη. Απλά έχω μάθει να ζω έτσι μέσα σε αυτόν.

Τώρα μένει να φτάσω στο επόμενο επίπεδο. Το νέο μου σχολείο. Κάθε αρχή και δύσκολη δε λένε; Ε, τότε αυτή η αρχή προβλέπεται πολύ δύσκολη.

Αλλά ας δούμε τι μας επιφυλάσσει αυτή η διαδρομή. Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, όπως με προτέπουν οι δικοί μου. Πώς να υποδέχονται στο λύκειο του Ellensburg τους νεοφερμένους μαθητές;