Chapter 2
Tiffany's POV
Tahimik lang ako sa buong bayahe dala na siguro ng pagod, Hay malaki laki na rin pala ang pinagbago ng Pilipinas, it been 6 years simula ng pumunta kami sa korea.... kamusta na kaya siya? simula noong umalis kami wala narin akong balita sa kanya. Hay na alala ko tuloy kung papaano kami nagkakilala.
Flashback
8 years ago
Tahimik lang ako na nakaupo sa swing na mag-isa. Tumakas kasi ako sa bahay, at saka kahit mag paalam man ako hindi din naman ako papayagan pumunta sa park.
Nakatingin lang ako sa mga batang nag lalaro, ng biglang may kumalabit sa akin.
"Gusto mo bang sumali sa kanila?" tanong ng isang batang lalaki saakin
"Kanina pa kasi kita tinitignan parang gusto mong maki paglaro sa kanila" wala siyang nakuhang sagot sa akin.
Lagi akong ganito, hindi nagsasalita, tahimik lagi at palaging gustong mapag-isa, kahit nga ang lola at pinsan ko hindi ko pa kinakausap simula noong namatay ang mga parents ko, ni hi o hello wala silang makukuha sa akin. Namatay ang parents ko a year ago noong 8 years old palang ako, dahil sa Car accident, pauwi na sila galing sa business trip ng biglang na sira ang brake at nabangga sila sa isang malaking puno, that cause their death. Simula noon kila lola na ko tumira, and after that na wala na ang pagiging cheerful ko, hindi na ko masadong kumiibo, at palagi na lang ako tahimik.
"Mag-isa ka lang ba? Wala ka bang kasama?" hindi ko siya pinansin
"Uy, kanina pa ako nag sasalita dito ah? hindi mo naman lang ako pinapansin o sinasagot man lang?"
"Pipi ka ba? Hindi ka ba nakakapagsalita? " hindi ko parin siya kinikibo.
"Hay, hindi ba napapanis yang laway mo?" tinignan ko lang siya na para bang nagtataka
"Hahaha, hindi ka kasi nagsasalita, ah wait, siguro you don't talk to stranger no? okay, I am Alexander, Xander for short, ikaw anong name mo?" tinignan ko lang siya sabay balik ng tingn sa mga batang naglalaro.
"Hay, ano bang gusto mong gawin ko para kausapin mo ko? ah alam ko na, ito oh!! sayo na lang" sabay lahad ng kanyang kamay na may chocolate.
Tinignan ko siya sabay sabing " I don't eat chocolate, sabi ni mommy, masisira daw ang ngipin ko once i eat that!!" naalala ko tuloy yung day na bihilihan ako ni daddy ng maraming chocolate, pero laging tinatago ni mommy, pinapakain naman saakin ni mommy pero isa lang sa isang araw.
"Wow, you talk !! nakakapagsalita ka, akala ko hindi mo na ako kakausapin. You have a wonderful voice pala... Alam mo hindi naman masama ang pag kain ng chocolate paminsan minsan, na kakapadagdag pa nga yan ng energy eh" sabi niya, bigla naman akong natigilan
BINABASA MO ANG
I Promise
Teen FictionWhere can your promises takes you? Can that promise helps you survive in this unfair world? What will you do, knowing that fate is against you? Will you just sit down and do nothing or will you stand and hold on what I PROMISE?
