Sabahın şahane ışıkları ile muhteşem odam aydınlanırken demek isterdim fakat öyle pozitif bir kız değilim maalesef fakir bir kesimin içinde doğmuş horoz sesleri ile uyanan bir sıradan kızım ama bu sabah başkaydı .
Sanki olacaklar gökyüzüne bakınca anlaşılıyor du .
-Barbaraaaaa kalk artık kahvaltı hazırla.!
Evet bu seslenen annem ve yine evet benim adım barbara , bir insan kızına neden bu ismi koyar yok ilginç olan biz türküz yani Fatma Ayşe, büşra'ya ne oldu be adam .
-Tamammmm , kalkıyommm.!
Sanki evde tek kız benim amına koyayım .
-Abla kalk ya hep ben hazırlıyorum .
-Sus be iki gün hazırladın hemen laf yap.
-Kalk be sanki işten geldin öküz gibi yatıyorsun .
Ve bu laf yarışının galibi ben oluyorum . Ablam kahvaltıyı bana söylene söylene hazırlarken bende pencereden gökyüzüne bakıp beni nasıl bir hayatın beklediğini düşünüyorum.
-Kahvaltı hazırrrr!!! Burak sofrayı getir.
Burak benim bi küçüğüm bi küçük daha var biz dört kardeşiz. Biz Burak'la çok kavga ederiz hatta onu bir gün öldürmekten korkuyorum. Hayır yani onu sevdiğimden değil olan benim gençliğime olacak hapishane köşelerinde büyümek istemiyorum. Bu arada ben 19 yaşındayım.
Kahvaltı yaparken ailemin ne kadar müthiş olduğunu görüyorum durmadan iş buyuran bir anne ,saygısız bir erkek kardeş , hala beze yapan bir tane daha erkek kardeş, kendini hep savunmaya kalkışan bir abla ,durmadan şaka yapıp bizi güldüren ve gaz kaçırmayı seven bir baba .
GERÇEKTEN HARİKA.
Kahvaltı bittikten sonra evin temizliği başlar ve annem hiç bir zaman yaptığımız temizliği beğenmez hep bir kusur bulur ve benimde bu laf hep içimde kalır ,-Begenmiyorsan sen yap -
Ama tabi hiç bir zaman bunu annenin suratına söyleyemem çünkü kadın bu yaşta bile olsam hiç utanmadan döver.
Hazırlanıp dışarı dostumla buluşmaya gidicektim ama ölesiye uşeniyordum ki kuzum. Bir şekilde o götümü kaldırmayı başardım ve çıktım .
Bir kızın en yakın dostu hem cinsidir demi fakat benim ki bir erkek ama gerçekten dostum tek güvendiğim insan .
Her neyse Ömer'in yanına gittim Ömer işte o dostum dediğim aziz insan .
Onunla genelde çay bahçesinde otururuz sohbet, muhabbet, saçmalıklar vaktin nasıl geçtiğini anlamayız .
-Bir dakika kardeşim telefon çalıyor . ..
Alo ,evet buyrun benim evet yanımda neeee!!!!
Ve telefon klasik bir şekilde elinden düşer .
-Ömer ne oldu.
-Şeyyy.
-ney söylesene oğlum ne oldu
-kardesim sizin evde bi patlama olmuş .
-ne saçmalıyorsun Ömer ne patlaması
Der ve masadan fırladığım gibi eve koşarım Ömer de peşinden tabi . Deli gibi koşarken cadde deki millet sanki film oynuyormuş gibi beni izliyordu .
-Barbaraaaaa dur bekle .!!!
Ne saçmalıyor bu çocuk benim orda ailemin sağlığı söz konusu ne beklemesi !
Allahım inşallah ev boştur ne olur boş olsun .
Ve mahalleye varmıştım , kapımızın önü kalabalık ambulans ve itfaiye ekibi bile var korkmalımıyım .
-Ne oldu burda bisey soyleyinnnnn !!!!
Diye bağırırken 3 . Kata evime baktım simsiyahtı koşarak merdivenlere yöneldim ve beni durdurmaya çalışan bir kalabalığın arasından zor sıyrıldım hemen ardımdan Ömer de geliyordu .
Eve girdiğimde hiç bir şey sağlam değildi her yer kapkara is kokusu sinmiş eve yavaş adımlarla ilerliyordum ya beni karşılayacak manzaradan korktuğum için yavaş yürüyordum yada heryer döküldüğü için .
Bilmiyorum.
Ayağımın altında çıtırdayan köz parçaları tedirgin ediyor du beni gözlerimden isteksizce yaşlar süzülüyordu.
Ve odalara bakmaya basladığımda gördüklerim karşısında ne yapacağımı şaşırdım ve bir çığlıkla hissettiğim acıyı belirttim .
-hayırrrrrr ..!!! Aaaaa!!! Annneeeee, baba , bu siz olamazsınız hayır benim ailem değil bunlarrr !!!
Diyerek kabullenmemeye çalışşamda onlar benim annem babam dı tanınmayacak haldediler .
Hızlıca diğer odalara koştum ve ufacık kardeşimin paramparça olduğunu görünce deli gibi bağırmaya devam ettim
- aaaaaa!!!!!!! O daha ufacık daha bebekkk!!
Derken Ömer beni tuttuğu gibi evden çıkarmaya çalıştı.
- Barbara yapma ne olur gel !
-Ömer bırakkk!!! Onlar benim ailem olamaz hepsi ölmüş olamaz !!!
Ağlamaya devam ediyordum kendimi kaybetmiştim .
O sıra bayılmışım. Gözümü açtığımda sedye ile cesetler ambulanslara bindiriliyordu .
Şimdi anne ,baba , kardeşlerim dediğim insanlar saniyeler içinde adları ceset olarak değişmişti.
-Ömer ne olur sana yalvarıyorum onları götürmesinler ,onlar benim ailem ölemezler.!!!
Diye haykırmaya devam ediyordum .
-kardesim yapma kendine gel ölüm bu takdiri ilahi.
Deyip beni teselli etmeye çalışan Ömer in çabaları boşaydı .
Bir anda oturduğum yerden fırladığım gibi cesetlere sarıldım , engel oldum onları benden almalarına.
- kızım evladım yapma günahtır.
Diye bana engel olmaya çalışan komşular, babannem desen baygın .
- beni neden almadınız , hiç mi istemediniz benii!!!!!!
İsyan ediyordum ailem diye sarıldığım cesetlere.
Hastaneye geldiğimde teşhis için DNA testi yapacaklarını söyledi doktorlar.
-Ben tanırım ailemi görücem onları tekrar.
-Tanıncak halde değiller kızım
-Ben tanırımmmmmmmm!!!!
Beni eksi ikiye indirdiler hala olanları idrak edemiyordum ta ki o yazıyı görene kadar....
MORG
Buz gibi bir odanın içerisine soktular beni , gözyaşlarım daha da hızlanmıştı tam beş tane dolap tek tek açtılar sonra. İlk dolap annemdi .
O yanmış bedenine İS kokusu sinmiş olsada annenin kokusu yinede geliyordu burnuma .
-Anneciğim .... bu senmisin affet annem yanında olamadım ..annemmmm sensiz nasıl yaşarım ben ,nasıl nefes alırım , beni neden götürmedin anneeee!!!!!!
Sımsıkı sarılmıştım cesede zorla çektiler beni ondan .
Sonra babamdı.
-Babaaaaaa ... babammm benim canım tek güvendiğim dağ ben babasız nasıl güçlü durucam nasıl korkmuyorum diyebilcem ...babammm kalk hadi sana yakışmaz böyle yatmak.....!!!
Ve Ömer beni bi şekilde ayırır ondan . Sıra kardeşlerim deydi. Ablam , burak ve murat . İnsan kardeşi olmadan nasıl katlanır böylesine gaddar bir dünya ya .
Tam beş tane cenaze hiç bir şeyden anlamayan ben donup kalmıştım o rahatsız edici hastane koridorlarında....
