Een meisje en haar (geheime) leven.

Dylan's Huis

Hoofdstuk 18

Dylan zette me op zijn bed en liep naar de keuken. Steven glipte ondertussen de badkamer binnen. Ik keek eens rond. Het was eigenlijk gewoon een grote ruimte. Vanaf het bed kon je alles in het huis zien. Behalve de badkamer. Dat was ook de enigste aparte ruimte. Dylan haalde uit de keukenkastjes een paar glazen en schonk voor iedereen wat te drinken in. Toen hij met het drinken naar mij toe kwam zag ik ook koekjes liggen. Oké, lekker. Ik had best wel honger. Steven kwam de badkamer uitgelopen (Nu in mensvorm) en plofte langs mij op het bed. Dylan zette  het dienblad op zijn nachtkastje en kwam aan de andere kant van mij zitten. Oké, Ik zat nu dus tussen twee grote jongens in die niet eens menselijk waren. Het was vreemd. Ik voelde me veilig tussen hun. Ookal waren ze wat mensen tegenwoordig monsters noemden. Ik vond het geen monsters. Het waren meer..  O hoe legde ik het uit? Dylan gaf me een glas drinken en ik pakte het dankbaar aan. Ik hield het glas stevig vast. Ik wou niet knoeien op zijn bed. Steven lachte me uit. Ik begon te blozen. Hij haalde het glas uit mijn handen. Ik probeerde het terug te pakken. Een tevergeefse poging. Natuurlijk. Hij hoefde alleen zijn arm in de lucht te steken en ik kon er niet meer bij. Ik liet me achterover op het bed vallen. Zo, jij durft! Zei Dylan. Bij een jongen op zijn bed gaan liggen. Hé, zei ik terug. Je had me ook gewoon op een stoel kunnen zetten. Hij lachte. Daar had hij niets van terug. Hij ging over me heen hangen en ik voelde zijn adem in mijn nek. Bang? Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. Hoe kon ik nou bang zijn voor Dylan? Hij zette zijn lippen tegen mijn nek en ik voelde zijn tanden tegen mijn huid. Bang? Vroeg hij nogmaals. Nee; weer was ik niet bang. Hij zuchtte en ging overijnd zitten. Blijkbaar heeft ze stalen zenuwen zei hij tegen Steven. Steven lachtte. Dylan trok me op schoot en Steven gaf me mijn drinken weer terug. Auw. Dylan ging met zijn vingers over mijn ruggengraat. Dat dacht ik al. Zei hij. Volgens mij is het gelukkig niet gebroken. Het zal wel gewoon een grote blauwe plek worden. Dit keer pakte Dylan mijn glas af en zette het terug op het dienblad. Wat doe je? Vroeg ik. Dylan tilde me over naar Steven zijn schoot en stond op. Hey! Zei ik. Dylan opende de koelkast en haalde er een coolpack uit. Vervolgens gooide hij die naar Steven die hem behendig met een hand op. Hij gaf hem aan mij. Zelf? Ik knikte. Ik liet de coolpack achter in mij  shirt vallen. Ik rilde. Kooouuud. Als vanzelfsprekend begonnen Steven en Dylan te lachen. En ik, je raad het al, kreeg weer een rood hoofd.