Een meisje en haar (geheime) leven.

Wolven

Hoofdstuk 21

Steven was thuis. Net op tijd. Zijn vader was de krant aan het lezen en zijn moeder dekte net de tafel. Zonder iets te zeggen schoof zijn vader aan. Steven volgde zijn voorbeeld. In stilte aten ze hun maal. Daarna gingen ze douchen en veranderde in wolf. Moeder hing de kettingen om en veranderde ook. Vrouwen droegen geen ere kettingen. Dat hoorde niet. Zijn vader was de alfa. En hij dus de opvolger. Met zijn drieën renden ze door het bos naar de vergadering. Het was een belangrijke gebeurtenis. Hij hield elke volle maan plaats. Het alfa overleg. Dan kwamen alle alfa's van elk  gezin bij elkaar. Voordat we erwaren zei mijn moeder gedag en ging weer terug naar huis. Ze was tenslotte geen alfa. Ik mijn mijn vader rende verder. Daar was de rest al. In het midden van de kring brandde een vuurtje. Mijn vader en voegde ons bij de andere alfa's. Ik ging nedering op de grond liggen. Net als alle onder alfa's. Ik wist al waar over dit overleg zou gaan. Over vampiers die gevaarlijk zijn, kinderen die we moesten beschermen, plichtsgetrouw... Bla bla bla. Ik draaide me in een zo comfortabele manier. Voor zover dat mogelijk was op de harde bosgrond. De alfa uit het zuiden (Bruto) nam het woord. Er is iets verschrikkelijks gebeurt! Zei hij. Het is een tragedie. We hebben half vampiers gevonden. Ze hadden al meerdere malen onze kinderen aangevallen. Maar nu waren ze zelf aangevallen. En er waren sporen van een gevecht! Waarschijnlijk met een volbloed vampier. Maar er zijn ook bijtwonden gevonden. Bijtwonden van wolfen tanden! Er steeg een gemurmel op onder de alfa's. Mijn vader keek me aan. Ik draaide mijn ogen weg.  Laat ik eens zeggen dat onze familie anders was als de andere families. Onze familie is namelijk de enigste die weet hoe vampiers echt kunnen zijn. Gewoon, nou ja... zoals ons. Half menselijk. Onze familie werkte dan ook samen met vampiers. En toen ik Dylan dus ontmoette werd hij dus mijn vampier. We waren eigenlijk meer vrienden. Maar goed. Mijn vader kon nu dus wel raden dat het het werk van mij en Dylan was. Niemand anders wist het geheim van onze familie. Zelfs de andere alfa's niet. Eigenlijk verraden we dus gewoon onze wolven familie. Ik hoopte maar dat mijn vader er met een mooi praatje vanaf kon komen. Maar dat was moeilijk. Wolven hadden nu eenmaal betere zintuigen. We wisten het eigenlijk meteen als iemand loog. Ik hoopte vuurig dat deze bijeenkomst snel over was....